گران‌فروشی وقفه‌ای در استقبال ایجاد نکرد؛
چرا مردم بلیت ۱۸۰ هزار تومانی کنسرتهای موسیقی را می‌خرند؟!
باید بپذیریم مردم نیاز به شادی دارند و یکی از گران‌قیمت‌ترین فرصت‌های کسب این شادی را در کنسرتهای موسیقی می‌یابند؛ بنابراین، حاضرند چند ده هزار تومان بیشتر خرج کنند و از این فرصت شاد بودن بی‌بهره نشوند. به عبارت ساده‌تر، در این دوران هر فرصتی برای شادی مردم را می‌توان به گران‌ترین قیمت عرضه کرد؛ حال یک فیلم کمدی باشد یا یک کنسرت پاپ.
با وجود افزایش قابل توجه قیمت بلیت کنسرتهای موسیقی، میزان فروش بلیت اجراهای زنده کاهش نیافته است که در نوع خود اتفاق شگرفی به شمار می رود و انگیزه بالای خریداران بلیت‌های کنسرت را به خوبی نشان می‌دهد.
به گزارش «تابناک»، گران‌ترین بلیت کنسرت موسیقی تا چندی پیش ۱۱۰ هزار تومان بود و وقتی برای اجرای ارکستر سمفونیک ملی ایران، بلیت ۱۵۰ هزار تومانی عرضه شد، بسیاری از ناظران به افزایش فاصله قیمت موسیقی در ایران از توان اقتصادی اغلب مردم کشورمان و تبدیل شدن کنسرتهای موسیقی به کالایی تجملی و دور از دسترس اکثریت مردم، هشدار دادند.
در روزهای اخیر، فاصله‌ها باز هم بیشتر شد، به گونه‌ای که کنسرت‌هایی با قیمت بلیت ۱۸۰ هزار تومان نیز بر پا شد تا قیمت بلیت کنسرت در ایران، نزدیک به قیمت کنسرت برخی خوانندگان بین‌المللی شود. البته این قیمت گذاری نیز پایان راه نیست و با توجه به آنکه بر خلاف سینما، هیچ سازوکار قیمت گذاری برای کنسرتهای موسیقی وجود ندارد و مکانیزم بازار آزاد کاملاً حکم‌فرماست، بعید نیست امسال کنسرت‌هایی با بلیت‌هایی معادل ۲۰۰ هزار تومان و بیشتر نیز عرضه شود.
این احتمال از آنجا نشأت می‌گیرد که با وجود افزایش چشمگیر قیمت بلیت کنسرتهای موسیقی، استقبال به هیچ عنوان کاهش نیافته و همچنان ردیف‌های نزدیک به سن ـ که گران‌ترین نرخ‌ها را دارند ـ در چند دقیقه به فروش می‌روند و در واقع گران‌ترین کالای فرهنگی همچنان مشتریان پروپاقرصی دارد؛ بنابراین چرا نباید خوانندگان و موزیسن‌ها خواستار ارقامی بالاتری شوند؟!
نکته مهم اینکه، این افزایش‌ها بر کنسرتهای پاپ متمرکز است و اجراهای موسیقی سنتی و کلاسیک با رشد به مراتب کمتری مواجه بوده‌اند و یا حتی بعضاً رشد قیمت بلیت‌فروشی نداشته‌اند، زیرا مخاطب موسیقی کلاسیک و سنتی حاضر نیست برای اجرای زنده این موسیقی رقم بالایی بپردازد، مگر آنکه پای ستاره‌هایی چون شهرام ناظری، علیرضا قربانی و همایون شجریان در میان باشد.
به باور برخی ناظران، این نوع استقبال از کنسرتهای موسیقی پاپ ـ آن هم در شرایطی که فقر سالن استاندارد موسیقی بیداد میکند و تنها تالار وحدت در تمامی نقاط‌ش صدا و نمایی استاندارد دارد ـ عمدتاً دلایل فرامتنی دارد و از دلایل غیر موسیقیایی سرچشمه می‌گیرد.
فضای کنسرتهای سنتی و کلاسیک، آرام و در سکوت است؛ اما در اجراهای پاپ فریاد و شادی و همراهی با خواننده جزو جذابیت‌های این اجرا‌هاست و مشخصاً حتی برخی مخاطبان این کنسرت‌ها، برایشان انتخاب یک خواننده با خواننده دیگر تفاوت چشمگیری ندارد و تمرکز بر خرید بلیت یک کنسرت «پاپ» است.
باید بپذیریم مردم نیاز به شادی دارند و یکی از گران‌قیمت‌ترین فرصت‌های کسب این شادی را در کنسرتهای موسیقی می‌یابند؛ بنابراین، حاضرند چند ده هزار تومان بیشتر خرج کنند و از این فرصت شاد بودن بی‌بهره نشوند. به عبارت ساده‌تر در این دوران، هر فرصتی برای شادی مردم را می‌توان به گران‌ترین قیمت عرضه کرد؛ حال یک فیلم کمدی باشد یا یک کنسرت پاپ.
در چنین شرایطی که اولویت بهره برداری از یک فرصت برای شاد بودن است، کیفیت محصول فرهنگی و کیفیت فضای ارائه این محصول فرهنگی در اولویت‌های بعدی قرار می‌گیرد و به همین دلیل، با وجود آنکه بیشتر سالن‌های کنسرتهای موسیقی بخش‌های غیراستانداردی دارند و «تابناک» نیز پیش از این در این زمینه گزارش داده بود، همچنان مردم بدون توجه آنچه قرار است ببینند و بشنوند، پولشان را دور می‌ریزند و ساعتی سرخوشی را تجربه میکنند.
به گزارش «تابناک»، گران‌ترین بلیت کنسرت موسیقی تا چندی پیش ۱۱۰ هزار تومان بود و وقتی برای اجرای ارکستر سمفونیک ملی ایران، بلیت ۱۵۰ هزار تومانی عرضه شد، بسیاری از ناظران به افزایش فاصله قیمت موسیقی در ایران از توان اقتصادی اغلب مردم کشورمان و تبدیل شدن کنسرتهای موسیقی به کالایی تجملی و دور از دسترس اکثریت مردم، هشدار دادند.
در روزهای اخیر، فاصله‌ها باز هم بیشتر شد، به گونه‌ای که کنسرت‌هایی با قیمت بلیت ۱۸۰ هزار تومان نیز بر پا شد تا قیمت بلیت کنسرت در ایران، نزدیک به قیمت کنسرت برخی خوانندگان بین‌المللی شود. البته این قیمت گذاری نیز پایان راه نیست و با توجه به آنکه بر خلاف سینما، هیچ سازوکار قیمت گذاری برای کنسرتهای موسیقی وجود ندارد و مکانیزم بازار آزاد کاملاً حکم‌فرماست، بعید نیست امسال کنسرت‌هایی با بلیت‌هایی معادل ۲۰۰ هزار تومان و بیشتر نیز عرضه شود.
این احتمال از آنجا نشأت می‌گیرد که با وجود افزایش چشمگیر قیمت بلیت کنسرتهای موسیقی، استقبال به هیچ عنوان کاهش نیافته و همچنان ردیف‌های نزدیک به سن ـ که گران‌ترین نرخ‌ها را دارند ـ در چند دقیقه به فروش می‌روند و در واقع گران‌ترین کالای فرهنگی همچنان مشتریان پروپاقرصی دارد؛ بنابراین چرا نباید خوانندگان و موزیسن‌ها خواستار ارقامی بالاتری شوند؟!
نکته مهم اینکه، این افزایش‌ها بر کنسرتهای پاپ متمرکز است و اجراهای موسیقی سنتی و کلاسیک با رشد به مراتب کمتری مواجه بوده‌اند و یا حتی بعضاً رشد قیمت بلیت‌فروشی نداشته‌اند، زیرا مخاطب موسیقی کلاسیک و سنتی حاضر نیست برای اجرای زنده این موسیقی رقم بالایی بپردازد، مگر آنکه پای ستاره‌هایی چون شهرام ناظری، علیرضا قربانی و همایون شجریان در میان باشد.
به باور برخی ناظران، این نوع استقبال از کنسرتهای موسیقی پاپ ـ آن هم در شرایطی که فقر سالن استاندارد موسیقی بیداد میکند و تنها تالار وحدت در تمامی نقاط‌ش صدا و نمایی استاندارد دارد ـ عمدتاً دلایل فرامتنی دارد و از دلایل غیر موسیقیایی سرچشمه می‌گیرد.
فضای کنسرتهای سنتی و کلاسیک، آرام و در سکوت است؛ اما در اجراهای پاپ فریاد و شادی و همراهی با خواننده جزو جذابیت‌های این اجرا‌هاست و مشخصاً حتی برخی مخاطبان این کنسرت‌ها، برایشان انتخاب یک خواننده با خواننده دیگر تفاوت چشمگیری ندارد و تمرکز بر خرید بلیت یک کنسرت «پاپ» است.
باید بپذیریم مردم نیاز به شادی دارند و یکی از گران‌قیمت‌ترین فرصت‌های کسب این شادی را در کنسرتهای موسیقی می‌یابند؛ بنابراین، حاضرند چند ده هزار تومان بیشتر خرج کنند و از این فرصت شاد بودن بی‌بهره نشوند. به عبارت ساده‌تر در این دوران، هر فرصتی برای شادی مردم را می‌توان به گران‌ترین قیمت عرضه کرد؛ حال یک فیلم کمدی باشد یا یک کنسرت پاپ.
در چنین شرایطی که اولویت بهره برداری از یک فرصت برای شاد بودن است، کیفیت محصول فرهنگی و کیفیت فضای ارائه این محصول فرهنگی در اولویت‌های بعدی قرار می‌گیرد و به همین دلیل، با وجود آنکه بیشتر سالن‌های کنسرتهای موسیقی بخش‌های غیراستانداردی دارند و «تابناک» نیز پیش از این در این زمینه گزارش داده بود، همچنان مردم بدون توجه آنچه قرار است ببینند و بشنوند، پولشان را دور می‌ریزند و ساعتی سرخوشی را تجربه میکنند.
غیر قابل انتشار: ۷
در انتظار بررسی: ۱۳
انتشار یافته: ۲۸
معنی مردم را هم فهمیدیم! شادی، چه کلمه آشنایی 50 دلار ! خواننده های طراز یک بین المللی از 100 دلاره . اینم بزاریم به حساب عدم رقابت ! مثل خودرو سازیمون مقاله خوبی است اگرچه به تنگناههای غیر موسیقیای که بر موسیقی سایه انداخته نپرداخته است (مخالفت بسیاری از مسئولین به پربایی کنسرت در استانها) ولی بسیاری از مردم متوسط توان خریدبلیط ندارندواز شادی محرومند وضعیت جامعه ایران عصبی است و حکایت از بیماری ناشی از شاد نبودن جامعه دارد پاسخ ها
ناشناس
| 
| ۱۵:۳۳ - ۱۳۹۵/۰۲/۱۸
منظورتان از شاد بودن چیه ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ یعنی با کنسرت موسیقی و فیلم سینمایی انسانها شاد میشوند ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ نخیر با هیچکدام از اینها انسانها شاد نمیشوند، انسانها زمانی شاد میشوند که امنیت و سلامت و پول داشته باشند، نه کنسرت موسیقی !!!!!!!!!!!!!! الا مردم نیستندوما بیچارن ک میخرن
در ایران هر چیزی گران باشد خریدار دارد و عکس ان هم صادق است! ببخشید میشه در مورد کلمه ی (( شادی)) بیشتر توضیح بدین...راستش فکر کنم مردم با این کلمه بیگانه ان چند ساله مردم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ صدا و سیما برای شاد کردن گروه میانه به پایین جامعه دست کم هرچند وقت یکبار کمی از این برنامه ها رو پخش کنه بویژه سنتی ها رو مردم ایران یا الکی خوش هستن یا همیشه در غم و غصه این هایی هم که کنسرت میرن و میخوان شاد باشن جز اولین دسته هستن. خوش بودن و خوشی کردن به شرکت در کنسرت های بی محتوایی یک مشت خواننده درجه انم ایرانی نیست. خب پس حالا که مشخص شد مردم شادی میخواهند و برای شادی هزینه های بسیار میپردازند پس تدبیری اندیشیده شود که شادی فراگیر و برای همه مردم یکسان تامین شود نه فقط برای یک عده خاص با قیمت زیاد چون کسی که هزینه میکند برای شادی و تفریح مطمئنا همه جوره میتواند برای خودش کسب شادی نماید خلاصه اینکه شادی را ارزان و همه گیر نمایید. از بس مردم تشنه ی موسیقی شدند.صداوسیما هم همچنان بر قانون قرون وسطایی عدم نمایش ساز، پافشاری دارد.
ترکیه یک کانال تلویزیونی دولتی به اسم TRT MUZIK دارد و هر روز میوسیقی پخش می کند با ساز، و شب ها معمولا برنامه های زنده موسیقی از سنتی تا مدرن.
ولی در اینجا همه چی برعکس هست، واقعا صداوسیما فکر کرده با عدم نمایش ساز، و عدم تاسیس کانال موزیک، به چه کسی لطف می کند
خوب همین آهنگها را میتوانند از طریق پخش خانگی هم گوش کنند و صدها هزار تومان هم خرج یک کنسرت زیر متوسط نکنند، نخیر اینها فقط شادی نمیخواهند، اختلاط زن و مرد و رقص میخواهند، البته نه همه مردم، فقط یکسری تازه به دوران رسیده که معلوم نیست چگونه پولدار شده اند. دو مساله مطرح است. اول، شکاف طبقاتی در ایران. بطوریکه برای عده ای این مبالغ پول نیست.دوم تفاوت فکری مسئولین با عده ای از مردم. در حالی که مسئولین و ایدئولوگ های جامعه بر غم و گریه و زاری تاکید دارند و آن را برای مردم ارزش محسوب می کنند، بخشی از جامعه که اتفاقا بر اثر سو مدیریت همین مدیران پر و بال گرفته و ثروتمند شده اند (که در مواردی از نزدیکان همین مدیران هستند) بشدت از نظر فکری با انها مخالفند.
یاد خنده بازار افتادم طرف میگفت شیر اینقد تومن رفت بالا همه خوشحال میشدن هی ثانیه به ثانیه قیمت میبرد بالا مردم بیشتر خوشحال میشدن
اینم همینه
قیمت خودرو گرون شد ملت بیشتر خریدن
قیمت لوازم صوتی 10 برابر شد مردم 10 برابر نیازشون خریدن
پاسخ ها
کاوه
| 
| ۱۸:۴۷ - ۱۳۹۵/۰۲/۱۸
نه اقا ما ته پولداریم نه از ان طبقه ولی برای اینکه مخالفت خود را با اینها نشان دهیم از نان شب میزنیم و بلیط کنسرت می خریم به نظر من بسیاری از افرادی که این هزینه ها را می دهند کسانی هستند که پول باد آورده دارند و فقط برای کلاس گذاشتن و چشم و هم چشمی به کنسرت می روند. سلامدر واقع باید بپذیریم فرهنگ غرب بیش از هر زمانی در بین ما رسوخ کرده است!!
با سلام و احترام من متعجب از این هستم چرا هفتاد میلیون مردم را با 2درصد آقازاده هاو میلیونرها یکی حساب کردین
کنسرتهای موسیقی جای از ما بهترانه خوب این چیزی که گفتین مسئله بود. مسولان نمی خوان یه فکری واسه حل کردن این مشکل بکنن. ما فقط می تونیم مشکلات رو ببینیم ولی در مورد راه حل کسی ایده ای نداره!!!!!!!!!!!!! شمامیگین کنسرت 180هزارتومانی؟ مردم ازاینجابلندمیشن میرن دوبی برای کنسرت که یک میلیون براشون آب میخوره. تابی جان همانطور که گفتی مردم به شادی احتیاج دارند لطفا به تعداد نصف انگشتان دست فضا ها و موقعیتهای قابل ارا برای مردم ایران رو بشمر
اول شمال دوم قلیان سوم ........ دیگر هیچ
مردم پولشان را دور نمیریزند بلکه دسترنجشان را برای لحظه ای شاد بودن هزینه میکنند تا بتوانند کمی زنده بودن و زندگی کردن را از هم تشخیص دهند
اولا که منظور از شادی حس کلی نسبت به زندگیست نه فقط یه کنسرت رفتن و شهربازی رفتن... در ضمن اونی که بلیط 150 و 180 هزار تومانی میخره اسمش مردم نیست اسمش از ما بهترونه شما با حقوق ماهی 2میلیون تومن هم حساب کنی باز کنسرت رفتن حتی به صورت مجردی کار احمقانه ای به نظر میرسه تازه اونم تو ایرااااااااان فاجعه بدتر از این اینست که در انتالیا مردم کنسرت شبی 500 هزار تومان میبینند این مردم که میگی منظورت کیان؟ اونایی که به نون شب محتاج اند یا پورشه سوارها و امثال اونا؟ یعنی ملت برای یکبار موسیقی گوش دادن حاضرن 180 هزار بدن؟؟!!!!!