لطفا به ولاسکو «شهروندی افتخاری» بدهید
بعد از سی سال بی مهری مسئولان والیبال کشورش، خولیو که ترک دیار کرده بود ، نمی توانست دست رد به سینه مردمش بزند پس از فدراسیون و مردم ایران عذر خواست و قصد رفتن کرد.
خولیو ولاسکو چند روز دیگر به ایران می آید تا روبروی دوربین های ایرانی بایستد و از مردم ایران عذر بخواهد و خداحافظی کند و چه خوب است اگر شما آقای رییس جمهور از طرف مردم عزیز ایران ، او را یک ایرانی بنماید و شهروندی افتخاری را هدیه اش کنید.
سایت «خبر آنلاین » در ادامه یادداشتی که به قلم « فرهاد عشوندی » منتشر کرده آورده است: عذرخواهی برای اینکه به پاس میهن دوستی اش نتوانسته برای اولین بار در زندگی حرفه ای اش قراردادی را تمام کند و آن را نیمه کاره رها می کند چون رئیس جمهور ، کریستینا کرچنر از سوی مردمش شخصا او را به کشور دعوت کرده است.
بعد از سی سال بی مهری مسئولان والیبال کشورش، خولیو که ترک دیار کرده بود ، نمی توانست دست رد به سینه مردمش بزند پس از فدراسیون و مردم ایران عذر خواست و قصد رفتن کرد.
او اگر چه کارش را نیمه تمام گذاشت اما رویایی را برای ما ایرانیان رنگ حقیقت بخشید که پیشتر باورش نداشتیم.
والیبال ایران با او بال گشود و به جمع قدرت های جهانی پیوست.
مردی که روز ورود به ایران که درست همزمان با روز ورود سرمربی تیم ملی فوتبال یعنی کارلوس کروش بود ، با بلیت کلاس اکونومی به تهران آمد و خیلی خاکی توانست خود را در دل همه ورزش دوستان ایرانی جا کند ، حالا در روز رفتن می تواند سینه سپر کند و فارغ از همه نتایجی که بدست آورده بگوید به کمک همکارانش در تیم های مختلف لیگی ، 20 جوان با کلاس والیبال جهانی را به ورزش ایران هدیه کرده است.
رسم بردن بزرگان را به والیبال مان آموخته و پولی که گرفته را نه فقط شاگردانش که همه ما ایرانی ها باور داریم ، حلال بدست آورده و نوش جانش است.
او این بار برای خداحافظی می آید تا اگر برای استقبالش گاو و گوسفندی به پایش قربانی نکردیم ، اقلا برای او در روز بدرقه ، خوش بدرقه باشیم.
او می آید که طلب بخشش کند برای رفیق نیمه راه بودن و چه خوب است که ما به رسم ادب ، دستش را گرم بفشاریم و به پاس سه سال تلاش صادقانه در راه اعتلای ورزش کشور عزیزمان ، قدردانش باشیم.
او که این قدر در قلب مان جا باز کرده تا همه برای رفتنش غمی در دل احساس کنند ، خود را یکی از ما می داند و می خواهد مشاور والیبال مان باقی بماند .
چه خوب که او را یکی از خود بدانیم و برای این همه تلاش ، انگ «اجنبی » را از پیشانیش برداریم. ایرانی اش بخوانیم .
او که نشان داد مستشاری همه اش به جیب زدن پول و رفتن نیست. اینکه می توان پدر بود و پدرانه به پای فرزندان سوخت و زیر پرچم جنگید.
پس برای او و برای همه آن حس خوب بردها ، شادی ها و« مچکریم» ها ، چه خوب است اگر شما رئیس جمهور مردم عزیز ایران ، او را یک ایرانی بنماید و شهروندی افتخاری را هدیه اش کنید ...
سایت «خبر آنلاین » در ادامه یادداشتی که به قلم « فرهاد عشوندی » منتشر کرده آورده است: عذرخواهی برای اینکه به پاس میهن دوستی اش نتوانسته برای اولین بار در زندگی حرفه ای اش قراردادی را تمام کند و آن را نیمه کاره رها می کند چون رئیس جمهور ، کریستینا کرچنر از سوی مردمش شخصا او را به کشور دعوت کرده است.
بعد از سی سال بی مهری مسئولان والیبال کشورش، خولیو که ترک دیار کرده بود ، نمی توانست دست رد به سینه مردمش بزند پس از فدراسیون و مردم ایران عذر خواست و قصد رفتن کرد.
او اگر چه کارش را نیمه تمام گذاشت اما رویایی را برای ما ایرانیان رنگ حقیقت بخشید که پیشتر باورش نداشتیم.
والیبال ایران با او بال گشود و به جمع قدرت های جهانی پیوست.
مردی که روز ورود به ایران که درست همزمان با روز ورود سرمربی تیم ملی فوتبال یعنی کارلوس کروش بود ، با بلیت کلاس اکونومی به تهران آمد و خیلی خاکی توانست خود را در دل همه ورزش دوستان ایرانی جا کند ، حالا در روز رفتن می تواند سینه سپر کند و فارغ از همه نتایجی که بدست آورده بگوید به کمک همکارانش در تیم های مختلف لیگی ، 20 جوان با کلاس والیبال جهانی را به ورزش ایران هدیه کرده است.
رسم بردن بزرگان را به والیبال مان آموخته و پولی که گرفته را نه فقط شاگردانش که همه ما ایرانی ها باور داریم ، حلال بدست آورده و نوش جانش است.
او این بار برای خداحافظی می آید تا اگر برای استقبالش گاو و گوسفندی به پایش قربانی نکردیم ، اقلا برای او در روز بدرقه ، خوش بدرقه باشیم.
او می آید که طلب بخشش کند برای رفیق نیمه راه بودن و چه خوب است که ما به رسم ادب ، دستش را گرم بفشاریم و به پاس سه سال تلاش صادقانه در راه اعتلای ورزش کشور عزیزمان ، قدردانش باشیم.
او که این قدر در قلب مان جا باز کرده تا همه برای رفتنش غمی در دل احساس کنند ، خود را یکی از ما می داند و می خواهد مشاور والیبال مان باقی بماند .
چه خوب که او را یکی از خود بدانیم و برای این همه تلاش ، انگ «اجنبی » را از پیشانیش برداریم. ایرانی اش بخوانیم .
او که نشان داد مستشاری همه اش به جیب زدن پول و رفتن نیست. اینکه می توان پدر بود و پدرانه به پای فرزندان سوخت و زیر پرچم جنگید.
پس برای او و برای همه آن حس خوب بردها ، شادی ها و« مچکریم» ها ، چه خوب است اگر شما رئیس جمهور مردم عزیز ایران ، او را یک ایرانی بنماید و شهروندی افتخاری را هدیه اش کنید ...
