سهم کارگران «کاشی اصفهان» از «تولد دوباره»، تنها مرگ هر روزه بوده و بس!
در روزگاری که در اقصی نقاط جهان، مکانیزم‌های فراوانی دایر شده تا پرداخت حقوق کارگر به تعویق نیفتد، در نجف آباد (اصفهان) تلاشی پیوسته برای رکوردشکنی در پرداخت نکردن حقوق کارگران در جریان است تا جایی که حتی تغییر دولت‌ها هم نتوانسته متوقفش کند!
رنج دائمی افرادی که مصیبت‌های زیادی از سر گذرانده‌اند تا به این نقطه رسیده‌اند؛ از پرداخت نشدن عیدی سالانه قانون کار از سال ۱۳۹۴ تا به امروز گرفته تا ماه‌ها حقوق و دستمزد معوق مانده، اضافه کاری‌های محاسبه نشده، محرومیت از خدمات درمانی به دلیل انبوه بدهی‌های کارخانه به سازمان تامین اجتماعی و بلا‌های ریز و درشت دیگری که بر سرشان آمده و گاه برخی شان را مجاب کرده که خودکشی، بخشی از مطالباتشان را طلب کنند تا به زخمی از زندگی بزنند!
تلاش برای پایان دادن به زندگی برای مجاب کردن مسئولان به پرداخت حقوق و دستمزد ماه‌ها و سال‌های گذشته، اتفاقی است که چندین بار در خانواده کاشی اصفهان رقم خورده و حتی مواردی از آن‌ها در رسانه‌ها نیز ثبت و ضبط شده است؛ مثل اقدام یکی از کارگران این کارخانه برای خودکشی در پاییز گذشته که علت آن، مخالفت مدیران مجموعه با پرداخت بیش از ۱۰ میلیون تومان از معوقات آن فرد بود؛ مبلغی که به تاکید کارگر معترض، کفاف راه اندازی مراسم عروسی دخترش را نمی‌داد و اگر به ورود دادستان نجف آباد به ماجرا گره نمی‌خورد، ممکن بود فرجام شومی در پی داشته باشد.
درباره فرجامی سخن می‌گوییم که البته در نهایت شیرین هم نشد، چون آن روز با دستور دادستان، پرداخت ۴۵ میلیون تومان از معوقات آن کارگر در دستور کار مدیران کارخانه قرار گرفت، اما به اخراج آن فرد از کاشی اصفهان منجر شد! اتفاقی که آن هم برای قریب به ۴۰۰ پرسنل این مجموعه تازه نیست، بلکه بار‌ها و بار‌ها با آن مواجه شده اند و حتی فراتر از آن، در چند ده مورد، به ارجاع ایشان به مراجع قضایی با شکایت مدیران مجموعه در پی اعتراضات کارگری ختم شده است!
این موارد تنها برشی از اوضاع کارخانه‌ای است که در روزگار اوج فعالیت تا ۸۰۰ و حتی هزار تن در آن مشغول به کار بوده‌اند، دفاتر آن در اصفهان و تهران شاهد رفت و آمد‌های بسیار بوده، فعالیت در معادنش توقف ناپذیر ادامه داشته، صادراتش به چندین کشور، برای کشورمان ارزآوری داشته و یکی از نخستین نماد‌های بورسی را در اختیار داشت، اما حالا حتی معادن و دفاترش هم به فروش رفته و سالهاست که نماد بورسی اش هم «لغو پذیرش» شده، چون سال هاست جلسات روتین مالی و حسابرسی ندارد و مجمعش تشکیل نمیشود.
وضعیت وخیمی که وقتی خبر احیای کاشی اصفهان برای چندمین بار در سال ۹۷ مخابره شد و دوربین‌های رسانه ملی، اقدام به تهیه گزارش‌های تصویری از احیای کاشی اصفهان کردند، به نظر می‌رسید که پایان یافته است تا جایی که تابلوی بزرگ نصب شده بر سردر کارخانه هم عوض شد و شعار «تولدی دوباره» به نام مجموعه سنجاق گردید. شعاری که به مدد قرارداد با یک شرکت تبلیغاتی، به بنر‌های نصب شده در برخی معابر استان هم رسید، اما حالا خبر می‌رسد که آن شرکت تبلیغاتی را هم به طلبکاران مجموعه افزوده است!
آن زمان گفته می‌شد، پس از چند نوبت دست به دست شدن کارخانه میان افراد مختلف، با وساطت دولتمردان وقت و در سایه تشکیل کارگروه ویژه احیای کاشی اصفهان در فرمانداری نجف آباد ـ که کارخانه در آنجاست ـ سرمایه گذاری جدید برای مجموعه پیدا شده که چاپگر تازه‌ای به قیمت ۱۰ میلیارد خریداری کرده و قصد دارد با هزینه کردن چند برابر این مبلغ در خطوط تولید، میزان تولید مجموعه را هم افزایش داده و به مرور با فروش محصولات، دیون کارگران و سایر بدهی‌ها را هم بپردازد.
رویای شیرینی که البته محقق نشد، هرچند برای بازگرداندن کارگران به کار، پرداخت ۲ ماه از حقوق معوق ایشان در دستور کار قرار گرفت تا تولید از سر گرفته شود و مدیران کارخانه در ابتدای سال ۹۸ در گفتگو با رسانه ملی از سود ۶ میلیون دلاری در سال ۹۷ خبر بدهند. سودی که تاکید کردند در سایه تدابیری، قرار است به ۱۸ میلیون دلار در سال ۹۸ افزایش بیابد، اما در نهایت حتی به پرداخت عیدی‌ها و حقوق معوق مانده کارگران و حتی مبالغ بازنشستگی افرادی که عمرشان را در کاشی اصفهان گذرانده بودند هم نشد!
افرادی که جایی نمانده برای استیفای حقوق شان نرفته باشند، مرجعی نمانده که نزدش تظلم خواهی نکرده باشند و راهکاری نمانده که برای حل مصیبت رفته بر سرشان و بر سر کاشی اصفهان پیشنهاد نداده باشند، با این که می‌دانند شاید این دست کارها به اخراجشان از کار با اتهامات ریز و درشت منجر شود، همان گونه که پیشتر این گونه شده و نزدیک ۱۰۰ پرونده اخراج را در این کاشی سازی پدید آورده است.
قصه پردردی که معلوم نیست کی فصل پایانش از راه خواهد رسید؛ هرچند حافظه این کارگران پر است از پایان‌های شعاری مسئولان برای این مجموعه؛ از کارگروه‌های دولتی و پیگیری‌های مجلس گرفته تا رفت و آمد مالکان و سرمایه گذاران مختلف که با شعار‌های پر طمطراق همراه بوده و می‌گفتند که به «تولد دوباره» منجر خواهد شد، اما حتی نتوانسته مانع از مرگ هر روزه این کارگران در مقابل هزینه‌های زندگی و سرافکندگی مقابل خانواده شان شود!
مشکل را بایدریشه ای حل کرد.ضعف مدیریت و نقدینگی و تحریم داخلی به کارخانجات خیلی آسیب میرساند ولی اداره کشور به سبک احمدی نژاد(آنقدرتحریم کنند تا تحریم دانشان پرشود) صنایع را نابودکرد.خط قرمزی که دیده نمی شود به نام خدا و قبولی طاعات و با عرض تسلیت وفات حضرت خدیجه س
به خدا من یه کارگر م با دوتا بچه - مستاجر هستم وضع مالی خیلی ضعیفی دارم الان 7 ماهه که در این کارخانه کار می کنم و حقوق بهم ندادن فقط هی قلدری می کنن برامون و هی امروز و فردا می کنن شب عید شرمنده بچه هام بودم اصلا فکر نمی کنن که روزها و شب ها را چطوری سپری می کنیم .....
تو را به خدا یک مسولی پیدا بشه که به داد ما برسه .
رئیس کارخانه خیلی محکم می ایسته و می گه من پشتم گرمه هر کسی هر کاری می خواد بکنه خودش اخراج میشه .
با تمام اتفاقاتی که افتاده و ما از نزدیک دیدیم معلوم شده که بله واقعا پشت ریئس کارخانه داغه نه گرمه .
ان شا الله حالا که خبرگزاری تابناک خبر را برایمان زده امیدواریم که فریادرسی پیدا شود .
ما فقط حقوقمان را می خواهیم و بیمه مان را و اینکه از کار بیکارمان نکنن
با افزایش زیاد دستمزد در سالجاری منتظر تعطیلی یا تعدیل نیرو باشید. خدا بهشون رحم کنه. تمامی صنایع ایران با فروش به بخش خصوصی ذروغین (با قیمتهای رانتی) کلا نابود شدند البته اگر واقعا بخش خصوصی جایگزین می شد اصلا این اتفاقات نمی افتاد چرا که فعالین بخش خصوصی نشان داده انذ که در امر تولید و سودآوری بسیار بهتر از دولتی ها عمل کرده اند. اینها ر با واگذار کنندگان , منافع مشترک دارند و هدفشان سود خودشان در کوتاه مدت با ورشکستگی صنعت است. رقابت , هزینه بهره های بانکی سود شرکتها رو می بلعند خصوصا در شرایط رکود سال 98 چه اتفاقی افتاد که تمام محاسبات سرمایه گذاران رابه هم ریخت؟ تحریم ها و عدم دسترسی به بازار های جهانی بسیاری از سرمایه گذاران را نابود کرد. این هم یکی از هزاران مورد است. این نتیجه بی ثباتی در اقتصاد است که روز باعث فرار سرمایه بیشتری می شود.
رنجی که هم برای سرمایه گذار و هم کارگر بود. کارگر بیکار و طلبکار، سرمایه گذار بدهکار و فراری!!
هر جا دولتی شد همین قصه رو داشته . کارخانه ای که خصوصی بوده، و در اوج رونق را مصادره میکنید و میسپرید به دست مدیری که نه از اقتصاد چیزی میداند و نه از تولید ، خوب معلومه که نتیجه‌اش همین میشود مانند هزاران کارخانه تولیدی دیگر که همین داستان غم انگیز را داشته اند و البته ناگفته نماند که بسیاری از این کارخانه ها بعد از واگذاری، با زد و بند میلیون ها دلار و یورو از بانکها به بهانه بازسازی گرفته اند و پولها سر از جای دیگر در اورده اند. این مسئله قریب به سی و اندی سال است که ادامه دارد و هیچ اراده ای هم در تغییر این وضعیت دیده نمیشود و بهترین نمونه ان نیشکر هفت تپه که بیش از یک میلیارد یورو یعنی بیش از هزار میلیون یورو از بانک توسط ان دو جوان سی و چند ساله گرفته شد و معلوم هم نیست این پول کلان کجا رفته . چه میشود گفت به جز افسوس....... سلام امروز دادستان به ما گفت که مدیر جدید شده هر کس میخواد بیاد هر کس هم نمی خواد بره نامه بنویسه و بره
تو را به خدا یک مسئولی بیاد به داد ما برسه یا امام زمان