فرود در قلب مردم

در فرآیند تحلیلی رخداد ۱۹ بهمن۵۷ (روز نیروی هوایی) بدرستی می‌توان دریافت اگر رهاورد انقلاب اسلامی آزادی ملت ستم کشیده ایران از یوغ استعمار و بردگی بود، برای نظامیان این موهبت دوچندان بود چرا که ارتشیان از ستم مضاعفی که به آنان وارد می‌آمد، همواره رنج می‌بردند از احساسات پاک وطن پرستی آنان با پوشش «مأموریت برای وطنم» جهت حفظ رژیم شاهنشاهی سوء‌استفاده می‌شد.

نیروی هوایی در هر کشوری به علت شرایط خاص تکنولوژی یکی از منحصر بفردترین نیروها در بخش دفاع و نظامی گری است و همین ویژگی باعث شد تا رژیم سرمایه‌گذاری بی‌حدی بر این نیرو نماید.

در دهه پنجاه رشد خرید‌های نظامی بویژه سیستم‌های هوایی اعم از آفندی و پدافندی از امریکا بشدت افزایش یافت و سیل چهل هزار مستشار نظامی به بهانه راه‌اندازی تجهیزات و سیستم‌ها به ایران سرازیر شد، به‌طوری که اغلب شعبات نیروی هوایی مملو از مستشاران خارجی بود که بعضاً با دخالت‌های نابجای خود موجبات تحقیر و دلسردی کارکنان متخصص را فراهم می‌آورد. وجود این تبعیضات، بی‌عدالتی و زورگویی به‌گونه‌ای بود که دیگر برای کارکنان نیروی هوایی قابل تحمل نبود.

امام خمینی(ره) از همان آغاز با اتکا به باورها و شعائر اسلامی قلب اکثر نظامیان مؤمن و مخلص را نشانه رفت و با تسخیر قلب‌ها توانست ارتش را با ملت پیوند دهد. این رهنمودهای ارزشمند که از طریق نوار کاست و اعلامیه در دسترس عناصر انقلابی قرار می‌گرفت، تمام تبلیغات روزانه شاهنشاهی که سعی در جدا‌سازی بین ارتش و مردم داشت را در هم می‌ریخت.یک هفته از ورود تاریخی امام به ایران می‌گذشت، هنوز رژیم پا برجا و شاپور بختیار مدعی مقاومت در برابر مردم و انقلاب بود اما امام، توفنده‌تر از هر زمان سرگرم مستحکم نمودن پایه‌های انقلاب بود. مردم هنوز بخشی از سران ارتش و حکومت را در مقابل خود می‌دیدند و نگران از آینده‌ای مبهم و در هراس از روزی که سرنوشت نهایی انقلاب با رویارویی ارتش و مردم خاتمه یابد.

در چنین شرایطی کارکنان نیروی هوایی در یک حرکت متهورانه با پوشیدن لباس فرم نظامی و حضور در اقامتگاه امام در مدرسه علوی در قلب ملت فرود آمدند و سند زرینی از افتخار و حماسه را در تاریخ انقلاب اسلامی ایران به یادگار گذاشتند؛ حماسه‌ای که به حرکت انقلاب شتاب خیره‌کننده‌ای بخشید و طومار حکومت 2500 ساله شاهنشاهی را در کمتر از 72ساعت درهم پیچید.

* کهنه سرباز نیروی هوایی

این مطلب نخستین بار در روزنامه ایران منتشر شده است.