بزرگان موسیقی ایران جشنواره فجر را دون شأن خود می‌دانند؟
این ضعف را می‌توان با در نظر گرفتن بخشی تازه ای با نام «مشاهیر موسیقی» جبران و از هم اکنون پیش بینی کرد که چه جمعیتی طالب حضور در این بخش خواهند بود و چه شوری به جشنواره موسیقی فجر می‌بخشد.
سی و یکیمن جشنواره موسیقی فجر با حضور گروهی از موزیسین‌ها در حال برگزاری است، اما همچون دوره‌های گذشته، پیشکسوتان و اساتید موسیقی، حضور در این رویداد را دون شأن خود تلقی کردند تا این جشنواره عمدتاً به چهره‌های جوانی اختصاص یابد که با افزایش سوابقشان، حضورشان در جشنواره را دون شأن خود بدانند!
به گزارش «تابناک»، جشنواره موسیقی فجر، بالقوه از این ظرفیت برخوردار است که همچون جشنواره فیلم فجر، جامعه را تحت تأثیر خود قرار دهد؛ اما به دلیل سیاست‌گذاری اشتباه و همچنین رویکرد متفاوت موزیسین‌های پرسابقه نسبت به سینماگران پرسابقه، این جشنواره عمدتاً رویدادی با حضور چهره‌های جوان و کم‌سابقه‌تر است که برخی اساتید پیشکسوت داوری‌اش می‌کنند.
در واقع آنچه مهم‌ترین دلیل تضعیف جایگاه جشنواره موسیقی فجر است، تبدیل یک رویداد ملی با حضور برجسته ترین اساتید موسیقی ایران و جهان به جشنواره‌ای با حضور چهره‌های جوان موسیقی ایران و چهره‌های متوسط بین‌المللی ـ عمدتاً از مشرق زمین ـ است؛ اتفاقی که بخشی از آن متوجه اساتید موسیقی است.
اساتید برجسته موسیقی سنتی کشورمان ترجیح می‌دهند اجراهای اختصاصی خود را داشته باشند و نواختنشان در رویدادی که شاگردانشان نیز در آن می‌نوازند، کسر شان خود تلقی می‌کنند. متأسفانه قدمی از سوی مسئولان موسیقی برای تغییر این نگاه و حضور بزرگان موسیقی در جشنواره برداشته نشده و ظاهراً همه از این وضعیت راضی هستند.
اگر همین نگاه در جشنواره فیلم فجر وجود داشت، مسعود کیمیایی، داریوش مهرجویی، ناصر تقوایی و بسیاری از اساتید برجسته از همان دوره‌های نخست جشنواره فیلم فجر، نباید در آن حضور می‌یافتند و طبیعتاً جشنواره فیلم فجر ـ که به مرور پیشکسوتانش ریزش داشته ـ هیچ گاه به موقعیت کنونی دست نمی‌یافت.
مسأله دیگر، در نظر گرفتن تک اجرا برای موزیسین‌هاست، حال آنکه این ظرفیت وجود داشت تا اجرای نوازندگان در جشنواره در سه سالن پایتخت و در سه تاریخ متفاوت در نظر گرفته شود و گستره اجراها و به همین ترتیب، گستره مخاطبان بدین شکل افزایش یابد. طبیعتاً با چنین رویکردی، میزان درآمدزایی این رویداد برای موزیسین‌هایی که مدت‌ها برای حضور در جشنواره تمرین کرده بودند قابل توجه‌تر بود.
موضوع دیگر، عدم برخورداری جشنواره موسیقی فجر از امکانات استاندارد و روز موسیقی جهان در حوزه صداست و این موضوع باعث شد در برخی اجراهای روزهای اخیر، شاهد دیستورت شدن صدا در برخی مقاطع اجراها باشیم؛ اتفاقی که اقدام تعمدی جشنواره نبود و یا به دلیل عدم انتخاب تجهیزات مناسب برای این اجراها و یا عدم استاندارد بودن این تجهیزات بود.
با این حال، شاید مهم‌ترین دلیلی که جشنواره موسیقی فجر به اندازه اهمیت این رویداد دیده نمی‌شود، نه کمیت اجراها و نه کیفیت امکانات برگزاری باشد، بلکه به نظر می‌رسد مشکل اصلی، عدم حضور بزرگان موسیقی است. این ضعف را می‌توان با در نظر گرفتن بخشی تازه با نام «مشاهیر موسیقی» جبران و از هم اکنون پیش بینی کرد که چه جمعیتی طالب حضور در این بخش خواهند بود و چه شوری به جشنواره موسیقی فجر می‌بخشد.
به گزارش «تابناک»، جشنواره موسیقی فجر، بالقوه از این ظرفیت برخوردار است که همچون جشنواره فیلم فجر، جامعه را تحت تأثیر خود قرار دهد؛ اما به دلیل سیاست‌گذاری اشتباه و همچنین رویکرد متفاوت موزیسین‌های پرسابقه نسبت به سینماگران پرسابقه، این جشنواره عمدتاً رویدادی با حضور چهره‌های جوان و کم‌سابقه‌تر است که برخی اساتید پیشکسوت داوری‌اش می‌کنند.
در واقع آنچه مهم‌ترین دلیل تضعیف جایگاه جشنواره موسیقی فجر است، تبدیل یک رویداد ملی با حضور برجسته ترین اساتید موسیقی ایران و جهان به جشنواره‌ای با حضور چهره‌های جوان موسیقی ایران و چهره‌های متوسط بین‌المللی ـ عمدتاً از مشرق زمین ـ است؛ اتفاقی که بخشی از آن متوجه اساتید موسیقی است.
اساتید برجسته موسیقی سنتی کشورمان ترجیح می‌دهند اجراهای اختصاصی خود را داشته باشند و نواختنشان در رویدادی که شاگردانشان نیز در آن می‌نوازند، کسر شان خود تلقی می‌کنند. متأسفانه قدمی از سوی مسئولان موسیقی برای تغییر این نگاه و حضور بزرگان موسیقی در جشنواره برداشته نشده و ظاهراً همه از این وضعیت راضی هستند.
اگر همین نگاه در جشنواره فیلم فجر وجود داشت، مسعود کیمیایی، داریوش مهرجویی، ناصر تقوایی و بسیاری از اساتید برجسته از همان دوره‌های نخست جشنواره فیلم فجر، نباید در آن حضور می‌یافتند و طبیعتاً جشنواره فیلم فجر ـ که به مرور پیشکسوتانش ریزش داشته ـ هیچ گاه به موقعیت کنونی دست نمی‌یافت.
مسأله دیگر، در نظر گرفتن تک اجرا برای موزیسین‌هاست، حال آنکه این ظرفیت وجود داشت تا اجرای نوازندگان در جشنواره در سه سالن پایتخت و در سه تاریخ متفاوت در نظر گرفته شود و گستره اجراها و به همین ترتیب، گستره مخاطبان بدین شکل افزایش یابد. طبیعتاً با چنین رویکردی، میزان درآمدزایی این رویداد برای موزیسین‌هایی که مدت‌ها برای حضور در جشنواره تمرین کرده بودند قابل توجه‌تر بود.
موضوع دیگر، عدم برخورداری جشنواره موسیقی فجر از امکانات استاندارد و روز موسیقی جهان در حوزه صداست و این موضوع باعث شد در برخی اجراهای روزهای اخیر، شاهد دیستورت شدن صدا در برخی مقاطع اجراها باشیم؛ اتفاقی که اقدام تعمدی جشنواره نبود و یا به دلیل عدم انتخاب تجهیزات مناسب برای این اجراها و یا عدم استاندارد بودن این تجهیزات بود.
با این حال، شاید مهم‌ترین دلیلی که جشنواره موسیقی فجر به اندازه اهمیت این رویداد دیده نمی‌شود، نه کمیت اجراها و نه کیفیت امکانات برگزاری باشد، بلکه به نظر می‌رسد مشکل اصلی، عدم حضور بزرگان موسیقی است. این ضعف را می‌توان با در نظر گرفتن بخشی تازه با نام «مشاهیر موسیقی» جبران و از هم اکنون پیش بینی کرد که چه جمعیتی طالب حضور در این بخش خواهند بود و چه شوری به جشنواره موسیقی فجر می‌بخشد.
