نصب دوربین؛ راهکاری برای حل مشکل «تفسیر متفاوت قضات» و «تشخیص خطر قریب الوقوع»
یک وکیل دادگستری گفت: تفاسیر متفاوت قضائی از قانون و نبود وحدت رویه در این قضیه، یکی از اسبابی است که مأمور انتظامی در به‌کارگیری سلاح دچار تردید شود.
به گزارش «تابناک»؛ ابوذر نصراللهی، در گفت‌وگویی با اشاره به اینکه قانون به‌کارگیری سلاح توسط نیرو‌های مسلح ایراد‌هایی دارد که باید رفع شود، گفت: متأسفانه هم محیط‌بانان و هم مأموران نیروی انتظامی در به‌کارگیری سلاح دچار مشکلاتی هستند و برای اجرای آن واهمه دارند، زیرا اگر اسلحه را به کار ببرند دچار مشکلات عدیده می‌شوند.
وی افزود: بنابراین، باید برای تضمین قانون به نحوی قانون‌نویسی کرد که مأمورین هم از حدود اختیاراتی که برایشان تعریف شده است تخطی نکنند و هم جان مردم بی‌جهت به خطر نیفتد. در سال‌های گذشته قبل از اعمال سخت‌گیری‌های کنونی مواردی بود که گاهی برخی افراد به‌اشتباه مورد تیراندازی قرار گرفته بودند، بنابراین باید دوسویه قضیه را در نظر گرفت.
نصراللهی ادامه داد: در زمان حاضر با توجه به پیشرفت تکنولوژی و امکاناتی که پلیس و محیط‌بانان دارند، می‌شود شرایط استفاده از سلاح را به‌نحوی تصحیح کرد که اگر مأمور نیروی انتظامی، ضابط یا محیط‌بانان ما با خطر قریب‌الوقوع مواجه شدند که جان خود یا دیگری را در معرض خطر ببینند، امکان استفاده از سلاح را داشته باشند؛ ولی یک شرطی کنار آن باشد و آن اینکه مستندات شرایط ضبط شود.
این وکیل افزود: الآن امکانات دیجیتالی مانند دوربین‌های نصب‌شده روی لباس پلیس وجود دارد که در برخی از کشور‌ها از آن استفاده می‌شود. پلیس می‌تواند بعد‌ها به فیلم واقعه استناد کند و طی یک کارشناسی مشخص شود که آیا آن شخص مستحق تیراندازی بوده است یا نه. خطر قریب‌الوقوع هم این است که شخصی که مورد هدف قرار گرفته با استفاده از سلاح سرد یا گرم، مرتکب عمل خطرآفرین برای مأمور و یا شهروندان شده باشد.
وی در انتقاد به محدودیت‌های پلیس برای به‌کارگیری سلاح بیان کرد: بار‌ها دیده‌ایم که بعضی از افرادی که مشهور به قداره‌کش یا اراذل و اوباش هستند در خیابان‌ها شروع به چاقوکشی و قمه‌کشی می‌کنند، ولی پلیس این آزادی عمل را ندارد که دست به اسلحه ببرد و برخی مواقع چاره‌ای جز نظاره‌گری ندارد؛ چون نمی‌داند در این موقعیت چه اقدامی انجام دهد.
نصراللهی اضافه کرد: به‌نظر می‌رسد در مواردی که خطر قریب‌الوقوع برای پلیس یا برای مأمور انتظامی و سایر ضابطین مانند محیط‌بانان وجود دارد، این قواعد باید اصلاح شود و بهترین راه کنترلی این است که مأمورین به دوربین روی لباس مجهز باشند.
ارائه تفسیر‌های متفاوت قضات از قانون موضوع دیگری بود که نصراللهی با اشاره به آن اظهار کرد: همین وجود تفاوت تفسیر از قانون عامل ترس مأموران در استفاده از سلاح است. ما باید بین موقعی که خطر قریب الوقوع وجود دارد با غیره، تفکیک قائل شویم. در رسیدگی‌های قضائی باید اصل را بر این بگذاریم که شخصی که ضابط است، فردی است که آموزش دیده و برای حفظ جان و مال و عِرض و ناموس مردم تربیت شده است و وقتی وسیله را در اختیار او قرار می‌دهیم، نباید محدودیت‌ها را به‌شکلی تعریف کنیم که سلاح یا ابزار و وسیله‌ای که در اختیار مأمور است برای آن شخص کارایی نداشته باشد.
وی تأکید کرد: قطعاً تفاسیر متفاوت قضائی و نبود وحدت رویه در این قضیه یکی از اسبابی است که مأمور انتظامی در به‌کارگیری سلاح دچار تردید شود.
این حقوقدان همچنین گفت: در مواردی خطای شخص پلیس احراز می‌شود؛ به هر حال با انسانی مواجه هستیم که دستش را روی ماشه گذاشته و یک درصدی از خطا امکان‌پذیر است و نمی‌شود آن را منکر شد. افراد در مواجهه با خطرات یک روحیات درونی دارند که ممکن است در نحوه استفاده آن‌ها از سلاح دخیل باشد؛ یکی شجاع‌تر است و دیرتر شلیک می‌کند و دیگری ترس بیشتری در وجودش است و تشخیص او این است که خطر شدیدتر است و به‌راحتی از سلاح استفاده می‌کند.
