در میان مردم... بی‌تکبّر

من علی اصغر معصومی را از سال‌های دور می‌شناختم. با اینکه او را می‌شناختم ولی فرصت اینکه از نزدیک برخورد داشته باشیم، چندان پیش نیامد. به همین دلیل آشنایی ما بیشتر یک آشنایی دورادور بود. مدت‌ها از ایشان بی‌خبر بودم تا اینکه حدود 25 سال پیش، بعضی از مسئولان شهر ما، آقای معصومی را برای برپایی یک نمایشگاه دعوت کردند. چنین اتفاقی می‌توانست برای شهر ما بسیار خوب باشد. شهر ما از نظر فرهنگی بسیار نیازمند چنین نمایشگاه و چنین هنرمندی بود. آقای معصومی به شهر ما آمدند و نمایشگاه نقاشی بسیار موفقی را برگزار کردند. یادم است که در آن دوران استقبال بسیار خوبی از آن نمایشگاه شد و هر کسی که از نمایشگاه بازدید کرده بود تا چند وقت از آن تعریف می‌کرد.

این اتفاق مبارک باعث شد که رفت و آمد ما بیشتر شود و من بیشتر به خلق و خو و ویژگی‌های شخصیتی و رفتاری این نقاش برجسته پی ببرم. همیشه از مسئولان شهر که آقای معصومی را به شهرمان دعوت کردند، خیلی ممنون بودم. این نمایشگاه دوستی و آشنایی من با ایشان را چند برابر کرد. پس از این آشنایی، ارتباط ما بیشتر شد. من شیفته روابط عمومی، اخلاق، معاشرت، همراهی و تواضعی که ایشان نسبت به همه داشتند، شدم. آقای معصومی با همه با خوشرویی صحبت می‌کردند. یادم نمی‌آید که ایشان را غمگین یا عصبانی دیده باشم. بسیار شوخ طبع و طنزپرداز بودند. تلاش داشتند تا جایی که می‌توانند، دوستانشان را شاد کنند. هر روز که این نقاش برجسته را بیشتر می‌شناختم، بیشتر شیفته او می‌شدم. آقای معصومی اخلاق و منش ایرانی و سنتی را حفظ کرده بودند و بدون هیچ‌گونه غرور و تکبری با مردم معاشرت می‌کردند و به همه درباره کارشان توضیح می‌دادند. اخلاق خیلی خوبی داشتند و دوست نداشتند کسی از دست‌شان ناراحت باشد.

یکی از ویژگی‌های هنرمند خوب این است که مردمی باشد. مردمی بودن هنرمند باعث می‌شود که همیشه در یاد‌ها جاوید باشد. به نظر من آقای معصومی یک نقاش و هنرمند مردمی بودند. ایشان در طول زندگی دوستان زیادی را دور خود جمع کرده بودند که همیشه به یادش خواهند بود. با اینکه چند سال از درگذشت آقای معصومی گذشته است، ولی من درگذشت ایشان را به خانواده گرامی‌شان و اهالی هنر تسلیت می‌گویم. ایشان از جمله کسانی هستند که فقدانشان برای همیشه در جامعه هنری حس می‌شود. هنر همیشه به چنین هنرمندانی مدیون است. نقاشی ایرانی هم بسیار به کسانی چون علی‌اصغر معصومی مدیون است. جای ایشان بسیار خالی است.

نقاش و مجسمه ساز

این مطلب نخستین بار در روزنامه ایران منتشر شده است.