کودکی این بچه ها لگدمال بی تفاوتی ها است
اما این بیخیالی ما حرج چندانی را شاملمان نمی کند. مسئولیت شامل آنهایی است و ازشان بازخواست می شود که مسئول سر و سامان دادن به اوضاع بی سر و سامان این بچه ها هستند.
آیدا معتضد در یادداشتی در «الف» نوشت:
خب اینکه دیگر برایمان چیز عجیبی نیست. اینکه احیاناً درست وقتی که دارد خیلی بهمان خوش می گذرد، دختر بچه ای بیاید و مدام اصرار پشت اصرار که «آقا، خانم، تو رو خدا... یه فال بخرین.»
لابد چیز عجیبی نیست برایمان که این همه عادی و رهگذرانه از کنار معضل کودکان کار رد می شویم و حتی برای لحظه ای هم فکرمان مشغول این بچه ها نمی شود.
اما این بیخیالی ما حرج چندانی را شاملمان نمی کند. مسئولیت شامل آنهایی است و ازشان بازخواست می شود که مسئول سر و سامان دادن به اوضاع بی سر و سامان این بچه ها هستند.
خب در واقع نمی شود فهمید چرا در این زمینه اتفاقی نمی افتد یا اینکه اتفاقات افتاده چرا این همه کمرنگ است؟
خیلی از این بچه ها فقط به این دلیل که بچه اند و بی کس و کار، مورد هر ظلمی قرار می گیرند. هیچ فریاد رسی هم گویا به دادشان نمی رسد. اگر کنار خیابان یک نفر حسابی کتکشان بزند و آش و لاش رهاشان کند، اگر یکیشان مریض بشود و اگر احیاناً هوا سرد باشد، گویا لرزیدن و درد و تنها بودن، قسمتی از قاموس زندگی این بچه هائی است که بعضی وقت ها آدم احساس می کند حتی آنها هم که باید، به فکرشان نیستند.
شهرداری آیا به وظایفش در این زمینه همانقدر که به فضای سبز اهمیت می دهد، عمل می کند؟ بهزیستی در کجای این ماجرا ایستاده و آیا سهم خودش را در سامان دهی به وضعیت این بچه های استثمار شده انجام می دهد یا نه؟
ظلمی که در حق این بچه ها می رود، ظلمی نیست که دامن سازمان هایی مانند شهرداری و بهزیستی را نگیرد یا مثلا با اندکی مسامحه از یادها برود.
این بچه ها به دلایل مختلف در معرض آسیب های فراوانی هستند که مبتلا شدن به این آسیبها، بعدها هزینه های صد چندانی را به شهر و مردم تحمیل خواهد کرد.
شهرداری که مسئول اصلی در این رابطه است، آیا برآوردی در زمینه این هزینه های احتمالی دارد؟ آیا اساساً شهرداری متوجه هست که برخی از این هزینه ها، در آینده سبب ایجاد بزهکاری های بزرگی در جامعه می شود که خسران زیادی را برای همه به همراه خواهد داشت؟
پس اگر همه متوجه این خسارت ها هستیم، چرا اکنون که هنوز از این قشر آسیب پذیر به عنوان «کودکان کار» و یا گدا یاد می کنیم و آنها هنوز بزرگ نشده اند، اقدامات اثربخش و لازم را انجام نمی دهیم؟
این کودکی آنها که هر روز لگد مال بی تفاوتی ما می شود، روزگاری خطراتی بزرگ را به همراه خواهد آورد که ایستادن در مقابل آنها، اگر امروز فکری نکنیم، بسیار سخت خواهد بود
خب اینکه دیگر برایمان چیز عجیبی نیست. اینکه احیاناً درست وقتی که دارد خیلی بهمان خوش می گذرد، دختر بچه ای بیاید و مدام اصرار پشت اصرار که «آقا، خانم، تو رو خدا... یه فال بخرین.»
لابد چیز عجیبی نیست برایمان که این همه عادی و رهگذرانه از کنار معضل کودکان کار رد می شویم و حتی برای لحظه ای هم فکرمان مشغول این بچه ها نمی شود.
اما این بیخیالی ما حرج چندانی را شاملمان نمی کند. مسئولیت شامل آنهایی است و ازشان بازخواست می شود که مسئول سر و سامان دادن به اوضاع بی سر و سامان این بچه ها هستند.
خب در واقع نمی شود فهمید چرا در این زمینه اتفاقی نمی افتد یا اینکه اتفاقات افتاده چرا این همه کمرنگ است؟
خیلی از این بچه ها فقط به این دلیل که بچه اند و بی کس و کار، مورد هر ظلمی قرار می گیرند. هیچ فریاد رسی هم گویا به دادشان نمی رسد. اگر کنار خیابان یک نفر حسابی کتکشان بزند و آش و لاش رهاشان کند، اگر یکیشان مریض بشود و اگر احیاناً هوا سرد باشد، گویا لرزیدن و درد و تنها بودن، قسمتی از قاموس زندگی این بچه هائی است که بعضی وقت ها آدم احساس می کند حتی آنها هم که باید، به فکرشان نیستند.
شهرداری آیا به وظایفش در این زمینه همانقدر که به فضای سبز اهمیت می دهد، عمل می کند؟ بهزیستی در کجای این ماجرا ایستاده و آیا سهم خودش را در سامان دهی به وضعیت این بچه های استثمار شده انجام می دهد یا نه؟
ظلمی که در حق این بچه ها می رود، ظلمی نیست که دامن سازمان هایی مانند شهرداری و بهزیستی را نگیرد یا مثلا با اندکی مسامحه از یادها برود.
این بچه ها به دلایل مختلف در معرض آسیب های فراوانی هستند که مبتلا شدن به این آسیبها، بعدها هزینه های صد چندانی را به شهر و مردم تحمیل خواهد کرد.
شهرداری که مسئول اصلی در این رابطه است، آیا برآوردی در زمینه این هزینه های احتمالی دارد؟ آیا اساساً شهرداری متوجه هست که برخی از این هزینه ها، در آینده سبب ایجاد بزهکاری های بزرگی در جامعه می شود که خسران زیادی را برای همه به همراه خواهد داشت؟
پس اگر همه متوجه این خسارت ها هستیم، چرا اکنون که هنوز از این قشر آسیب پذیر به عنوان «کودکان کار» و یا گدا یاد می کنیم و آنها هنوز بزرگ نشده اند، اقدامات اثربخش و لازم را انجام نمی دهیم؟
این کودکی آنها که هر روز لگد مال بی تفاوتی ما می شود، روزگاری خطراتی بزرگ را به همراه خواهد آورد که ایستادن در مقابل آنها، اگر امروز فکری نکنیم، بسیار سخت خواهد بود
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۴
اگر امروز برای این کودکان هزینه نکنیم فردا خرج زندان و مرکز ترک اعتیاد و طناب دار میکنیم خدا ما را به قهر اين بچه ها نگيردالبته شايد هم گرفته كه ...