هشدار سازمان ملل:
جهان در مسیر فاجعه بار گرمایش ۲.۷ درجه‌ای
آنتونیو گوترش دبیرکل سازمان ملل هشدار داد گزارش سال ۲۰۲۱ شکاف‌ها در تولید گاز‌های گلخانه‌ای نشان می‌دهد جهان همچنان در مسیر فاجعه بار افزایش دمای زمین به ۲.۷ درجه سانتیگراد است.
به گزارش تابناک به نقل از ایرنا، گوترش روز سه شنبه به وقت محلی پس از انتشار گزارش سال ۲۰۲۱ شکاف‌ها در تولید گاز‌های گلخانه‌ای افزود: اکنون حتی در صورت اجرایی شدن تعهدات قبلی که در چند روز گذشته اعلام شد، دمای زمین بازهم بالای ۲ درجه گرم خواهد شد. این تعهدات مربوط به سال ۲۰۵۰ هستند؛ بنابراین مشخص نیست چگونه اجرایی خواهند شد.
وی توضیح داد گرمایش زمین ادامه دارد. ما می‌دانیم آینده بشریت وابسته به محدود کردن دمای زمین به ۱.۵ درجه سانتیگراد تا سال ۲۰۳۰ است. مضاکنندگان قرارداد اقلیمی پاریس نتوانسته اند این بازده زمانی را حفظ کنند. گزارش شکاف‌ها در تولید گاز‌های گلخانه‌ای نشان می‌دهد که کشورها تنها ۲۰ درصد از بودجه احیای اقتصادی خود را به انرژی سبز اختصاص داده اند.
دبیرکل سازمان ملل هشدار داد: در صورتی که نتوانیم تولید گاز‌های گلخانه‌ای را تا پایان سال ۲۰۳۰ در مقایسه با سال ۲۰۱۰ حدود ۴۵ درصد کاهش دهیم، تا ۱۰۰ ماه آینده دیگر آینده‌ای با دمای ۱.۵ درجه سانتیگرادی زمین نخواهیم داشت.
وی همچنین از رهبران کشورها خواست برای رسیدن به هدف کاهش تولید گاز‌های گلخانه ای، توقف استفاده از سوخت‌های فسیلی مانند زغال سنگ و جایگزین کردن صنایع آلوده کننده با یکدیگر متحد شوند.
به گزارش ایرنا، گزارش شکاف در تولید گاز‌های گلخانه‌ای ۲۰۲۱ که توسط موسسات تحقیقاتی برجسته و برنامه محیط زیست سازمان ملل تهیه شده است نشان می‌دهد علاوه بر افزایش طرح‌های اقلیمی کشورها، دولت‌ها قصد دارند تا سال ۲۰۳۰ بیش از دو برابر محدودیت‌های لازمه برای رساندن دمای زمین به ۱.۵ درجه سانتیگراد، سوخت فسیلی تولید کنند.
گزارش شکاف تولید ۲۰۲۱ جزییات ۱۵ کشور اصلی تولید کننده سوخت‌های فسیلی را ارائه می‌دهد. این کشورها شامل استرالیا، برزیل، کانادا، چین، آلمان، هند، اندونزی، مکزیک، نروژ، روسیه، عربستان سعودی، آفریقای جنوبی، امارات، انگلستان و آمریکا می‌شود. در این گزارش اشاره شده است که اکثر این کشورها همچنان به شکل قابل توجهی در حمایت از تولید سوخت‌های فسیلی سیاست گذاری می‌کنند.
سازمان ملل به دنبال آن است که دمای زمین بیش از ۱.۵ درجه سانتیگراد افزایش نیابد. به گفته دانشمندان، برای دستیابی به چنین هدفی، لازم است تا انتشار جهانی کربن تا پایان این دهه ۴۵ درصد پائین‌تر از سطح سال ۲۰۱۰میلادی باشد.
صرف‌نظر از دوره کوتاه‌مدت قرنطینه کرونا، انتشار گاز‌های گلخانه‌ای همچنان در حال افزایش است.
بیست و ششمین اجلاس آب و هوایی گلاسکو (کاپ ۲۶) نیز از ۱۰ آبان تا ۲۱ آبان ماه سال جاری با حضور شماری از رهبران جهان، کارشناسان امور زیست محیطی و فعالان حامی مقابله با چالش‌های مربوط به تغییرات آب و هوایی از ۲۰۰ کشور امضا کننده پیمان آب و هوایی پاریس، در شهر گلاسکو انگلیس برگزار می‌شود.
این اجلاس در حالی برگزار می‌شود که ساکنان کره خاکی درگیر بحران‌های شدید اقلیمی و زیست محیطی، انتظار‌های بیشتری از قدرت‌های بزرگ اقتصادی جهان برای مقابله با این بحران‌ها دارند.
کشور‌های ثروتمند که یک دهه پیش وعده دادند یکصد میلیارد دلار در سال برای کمک به کشور‌های آسیب پذیر به منظور سازگار کردن خود و انتقال به انرژی پاکتر فراهم می‌کنند، هنوز از عمل به هدف سال ۲۰۲۰ خود بازمانده اند.
کارشناسان نشست کاپ ۲۶ در گلاسکو را آخرین فرصت برای کاهش روند گرم شدن کره زمین تا حداکثر ۱.۵ درجه سانتیگراد بالاتر از میزان پیش از دوره صنعتی شدن زمین می‌دانند.
این درحالی است که ترامپ رییس جمهوری آمریکا در سال ۱۳۹۶ از توافق اقلیمی پاریس خارج شد که انتقادات زیادی را در داخل و خارج آمریکا در پی داشت. تصمیم ترامپ مبنی بر خروج از پیمان پاریس، بی اعتنایی به تلاش جامعه بین المللی در مدیریت یکی از مهمترین رویداد‌های مخاطره آمیز برای حیات سیاره زمین است که از سوی ابرقدرت هایی، چون خود آمریکا ایجاد شده است؛ نقش کشور‌های صنعتی از جمله آمریکا در تغییرات آب و هوایی و گرم شدن کره زمین به مراتب بیش از کشور‌های جهان سومی است که نقش چندانی در بروز و ظهور این فجایع زیست محیطی نداشته اند.
پیمان پاریس پیمان جهانی مربوط به آب و هوا و گرم شدن کره زمین است که متعاقب کنفرانس ۲۰۱۵ پاریس راجع به تغییرات آب و هوایی ذیل «کنوانسیون چتری (کادر) ملل متحد پیرامون تغییرات آب و هوایی ۱۹۹۲» به تصویب رسید.
گرم شدن کره زمین و تغییرات اقلیمی یکی از نتایج مخرب صنعتی شدن کشورها و افزایش تولید گاز‌های گلخانه‌ای است که کشورها را از دهه ۷۰ میلادی (متعاقب کنفرانس استکهلم) و دهه ۹۰ (کنفرانس ریو) بر آن داشته است نسبت به موضوعات زیست محیطی با اهمیت بیشتری برخورد کرده و در قالب پیمان‌های زیست محیطی نظیر کنوانسیون چتری (کادر) ملل متحد پیرامون تغییرات آب و هوایی ۱۹۹۲ و پیمان پاریس ۲۰۱۵ با متعهد کردن کشورها گامی در جهت مهار میل افسارگسیخته کشورها به توسعه و توجه دادن به هنجار‌های زیست محیطی بردارند.
وی توضیح داد گرمایش زمین ادامه دارد. ما می‌دانیم آینده بشریت وابسته به محدود کردن دمای زمین به ۱.۵ درجه سانتیگراد تا سال ۲۰۳۰ است. مضاکنندگان قرارداد اقلیمی پاریس نتوانسته اند این بازده زمانی را حفظ کنند. گزارش شکاف‌ها در تولید گاز‌های گلخانه‌ای نشان می‌دهد که کشورها تنها ۲۰ درصد از بودجه احیای اقتصادی خود را به انرژی سبز اختصاص داده اند.
دبیرکل سازمان ملل هشدار داد: در صورتی که نتوانیم تولید گاز‌های گلخانه‌ای را تا پایان سال ۲۰۳۰ در مقایسه با سال ۲۰۱۰ حدود ۴۵ درصد کاهش دهیم، تا ۱۰۰ ماه آینده دیگر آینده‌ای با دمای ۱.۵ درجه سانتیگرادی زمین نخواهیم داشت.
وی همچنین از رهبران کشورها خواست برای رسیدن به هدف کاهش تولید گاز‌های گلخانه ای، توقف استفاده از سوخت‌های فسیلی مانند زغال سنگ و جایگزین کردن صنایع آلوده کننده با یکدیگر متحد شوند.
به گزارش ایرنا، گزارش شکاف در تولید گاز‌های گلخانه‌ای ۲۰۲۱ که توسط موسسات تحقیقاتی برجسته و برنامه محیط زیست سازمان ملل تهیه شده است نشان می‌دهد علاوه بر افزایش طرح‌های اقلیمی کشورها، دولت‌ها قصد دارند تا سال ۲۰۳۰ بیش از دو برابر محدودیت‌های لازمه برای رساندن دمای زمین به ۱.۵ درجه سانتیگراد، سوخت فسیلی تولید کنند.
گزارش شکاف تولید ۲۰۲۱ جزییات ۱۵ کشور اصلی تولید کننده سوخت‌های فسیلی را ارائه می‌دهد. این کشورها شامل استرالیا، برزیل، کانادا، چین، آلمان، هند، اندونزی، مکزیک، نروژ، روسیه، عربستان سعودی، آفریقای جنوبی، امارات، انگلستان و آمریکا می‌شود. در این گزارش اشاره شده است که اکثر این کشورها همچنان به شکل قابل توجهی در حمایت از تولید سوخت‌های فسیلی سیاست گذاری می‌کنند.
سازمان ملل به دنبال آن است که دمای زمین بیش از ۱.۵ درجه سانتیگراد افزایش نیابد. به گفته دانشمندان، برای دستیابی به چنین هدفی، لازم است تا انتشار جهانی کربن تا پایان این دهه ۴۵ درصد پائین‌تر از سطح سال ۲۰۱۰میلادی باشد.
صرف‌نظر از دوره کوتاه‌مدت قرنطینه کرونا، انتشار گاز‌های گلخانه‌ای همچنان در حال افزایش است.
بیست و ششمین اجلاس آب و هوایی گلاسکو (کاپ ۲۶) نیز از ۱۰ آبان تا ۲۱ آبان ماه سال جاری با حضور شماری از رهبران جهان، کارشناسان امور زیست محیطی و فعالان حامی مقابله با چالش‌های مربوط به تغییرات آب و هوایی از ۲۰۰ کشور امضا کننده پیمان آب و هوایی پاریس، در شهر گلاسکو انگلیس برگزار می‌شود.
این اجلاس در حالی برگزار می‌شود که ساکنان کره خاکی درگیر بحران‌های شدید اقلیمی و زیست محیطی، انتظار‌های بیشتری از قدرت‌های بزرگ اقتصادی جهان برای مقابله با این بحران‌ها دارند.
کشور‌های ثروتمند که یک دهه پیش وعده دادند یکصد میلیارد دلار در سال برای کمک به کشور‌های آسیب پذیر به منظور سازگار کردن خود و انتقال به انرژی پاکتر فراهم می‌کنند، هنوز از عمل به هدف سال ۲۰۲۰ خود بازمانده اند.
کارشناسان نشست کاپ ۲۶ در گلاسکو را آخرین فرصت برای کاهش روند گرم شدن کره زمین تا حداکثر ۱.۵ درجه سانتیگراد بالاتر از میزان پیش از دوره صنعتی شدن زمین می‌دانند.
این درحالی است که ترامپ رییس جمهوری آمریکا در سال ۱۳۹۶ از توافق اقلیمی پاریس خارج شد که انتقادات زیادی را در داخل و خارج آمریکا در پی داشت. تصمیم ترامپ مبنی بر خروج از پیمان پاریس، بی اعتنایی به تلاش جامعه بین المللی در مدیریت یکی از مهمترین رویداد‌های مخاطره آمیز برای حیات سیاره زمین است که از سوی ابرقدرت هایی، چون خود آمریکا ایجاد شده است؛ نقش کشور‌های صنعتی از جمله آمریکا در تغییرات آب و هوایی و گرم شدن کره زمین به مراتب بیش از کشور‌های جهان سومی است که نقش چندانی در بروز و ظهور این فجایع زیست محیطی نداشته اند.
پیمان پاریس پیمان جهانی مربوط به آب و هوا و گرم شدن کره زمین است که متعاقب کنفرانس ۲۰۱۵ پاریس راجع به تغییرات آب و هوایی ذیل «کنوانسیون چتری (کادر) ملل متحد پیرامون تغییرات آب و هوایی ۱۹۹۲» به تصویب رسید.
گرم شدن کره زمین و تغییرات اقلیمی یکی از نتایج مخرب صنعتی شدن کشورها و افزایش تولید گاز‌های گلخانه‌ای است که کشورها را از دهه ۷۰ میلادی (متعاقب کنفرانس استکهلم) و دهه ۹۰ (کنفرانس ریو) بر آن داشته است نسبت به موضوعات زیست محیطی با اهمیت بیشتری برخورد کرده و در قالب پیمان‌های زیست محیطی نظیر کنوانسیون چتری (کادر) ملل متحد پیرامون تغییرات آب و هوایی ۱۹۹۲ و پیمان پاریس ۲۰۱۵ با متعهد کردن کشورها گامی در جهت مهار میل افسارگسیخته کشورها به توسعه و توجه دادن به هنجار‌های زیست محیطی بردارند.
