کلیات

عملیات بازار باز (Open market operation) خرید و فروشِ اوراق قرضه دولتی در بازار آزاد، برای گسترش یا انقباض میزان پول در سیستم بانکی گفته می‌شود، که توسط بانک‌های مرکزی کشورها انجام می‌شود. خریدها به سیستم بانکی پول تزریق می‌کنند و رشد اقتصادی را افزایش می‌دهند، در حالی که فروش‌ها عکس این را انجام می‌دهند.

عملیات بازار باز از ابزارهای اصلی در سیاست‌های پولی یک کشور است. (نرخ تنزیل و ذخیره لازم نیز ابزارهای دیگر هستند) هدف خزانه‌داری فدرال آمریکا در استفاده از این تکنیک، تنظیم نرخ منابع فدرال است. نرخی که بر اساس آن بانک‌ها از یکدیگر قرض می‌گیرند.

عملیات بازار باز می‌تواند اهداف متفاوتی را دنبال کند. در بسیاری کشورها مهم‌ترین وظیفه بانک مرکزی کنترل نرخ تورم است که این کنترل از طریق عملیات بازار باز صورت می‌گیرد. در کشورهایی که نرخ برابری ارز را کنترل می‌کنند، عملیات بازار باز با هدف کنترل نرخ ارز صورت می‌گیرد.

چگونگی عملکرد عملیات بازار باز

از آنجا که در حال حاضر بیشتر پول به صورت الکترونیکی وجود دارد و نه به صورت کاغذی، عملیات بازار باز صرفاً با افزایش یا کاهش الکترونیکی (اعتباری یا بدهی) مبلغ پول پایه که یک بانک در حساب ذخیره خود در بانک مرکزی آن را دارد (یعنی ریال یا دلار یا یورو و…) انجام می‌شود؛ بنابراین، این روند به معنای واقعی کلمه نیاز به پول جدید ندارد. با این حال، وقتی فرد تقاضای اسکناس می‌کند، این درخواست اسکناس باعث می‌شود که در ازای کاهش تعادل الکترونیکی، بانک مرکزی نیاز به چاپ ارز را افزایش دهد.

در صورت افزایش تقاضا برای پول پایه، بانک مرکزی در صورت تمایل به حفظ نرخ بهره کوتاه مدت، باید عمل کند. این کار را با افزایش عرضه پول پایه انجام می‌دهد.

بانک مرکزی برای خرید دارایی مالی مانند اوراق قرضه دولتی به بازار باز می‌رود. برای پرداخت این دارایی‌ها، ذخایر بانکی در قالب پول پایه جدید (به عنوان مثال وجه نقد تازه چاپ شده) به بانک فروشنده منتقل می‌شود و به حساب فروشنده اعتبار می‌یابد.

بنابراین، مقدار کل پول پایه در اقتصاد افزایش می‌یابد. برعکس، اگر بانک مرکزی این دارایی‌ها را در بازار باز بفروشد، میزان مبلغ پول پایه ای که توسط بانک خریدار نگهداری می‌شود کاهش می‌یابد و به‌طور مؤثر پول پایه را کاهش می‌دهد.

این روند کار می‌کند زیرا بانک مرکزی این اختیار را دارد که بتواند پول را وارد چرخه یا از آن خارج کند. آنها تنها نقطه با توانایی نامحدود در کل سیستم برای تولید پول هستند. یک سازمان دیگر ممکن است برای یک دوره زمانی بتواند بر بازار باز تأثیر بگذارد، اما بانک مرکزی همیشه قادر خواهد بود با عرضه نامحدود پول بر نفوذ خود غلبه کند.

نکته جانبی: کلیه دولتهای کشورهایی که دارای ارز آزاد شناور هستند و به هیچ کالایی یا ارز دیگری متصل نیستند، ظرفیت مشابهی برای تولید مقدار نامحدود دارایی‌های خالص مالی (اوراق قرضه) دارند، اما این ظرفیت برای دستیابی به سایر اهداف سیاسی مانند بیکاری یا رشد میزان خدمات مختلف عمومی (نظامی، آموزش، بهداشت و غیره) استفاده می‌شود، و نه صرفاً برای نرخ بهره.

اهداف ممکن

• هدف قرار دادن تورم، عملیات بازار آزاد نرخ سود کوتاه مدت خاص در بازارهای بدهی را هدف قرار می‌دهد. این هدف برای دستیابی و حفظ نرخ تورم به‌صورت دوره ای تغییر می‌کند. با این حال، انواع دیگر سیاست‌های پولی نیز نرخ بهره را هدف قرار می‌دهند: صندوق ذخیره فدرال ایالات متحده، بانک مرکزی انگلیس و بانک مرکزی اروپا برای هدایت عملیات بازار آزاد از تغییرات در نرخ بهره استفاده می‌کنند.
• علاوه بر هدف قرار دادن نرخ بهره، اهداف احتمالی دیگر عملیات بازارهای آزاد نیز وجود دارد. هدف دوم احتمالاً کاهش عرضه پول است، همان‌طور که در اواخر دهه ۱۹۷۰ تا اوایل دهه ۱۹۸۰ در آمریکا تحت سرپرست فدراسیون فدرال پولک ولکر صورت گرفت.
• عملیات بازار آزاد برای دستیابی و حفظ نرخ ارز ثابت در رابطه با برخی از ارزهای خارجی استفاده می‌شود.
• طبق استاندارد طلا، نوشته‌ها قابل تبدیل به طلا هستند، بنابراین می‌توان از عملیات بازار آزاد استفاده کرد تا ارزش پول فیات را نسبت به طلا ثابت نگه دارد.
• یک بانک مرکزی همچنین می‌تواند ترکیبی از سیاست‌ها استفاده کند که بسته به شرایط تغییر می‌کند. یک بانک مرکزی ممکن است نرخ ارز خود را در سطوح مختلف افزایش دهد. در عوض این ممکن است یک سبد ارز خارجی را به جای یک ارز واحد هدف قرار دهد. در برخی موارد این امکان وجود دارد که برای دستیابی به نتایج پولی از وسایل اضافی به غیر از عملیات بازار آزاد مانند تغییر در نیازهای ذخیره یا کنترل سرمایه استفاده کند.