کلیات
سامانه موشکی "پاتریوت" سامانه ای دفاعی است که توسط شرکت آمریکایی Raytheon ساخته شده است و برای نخستین‌بار در سال۱۹۹۱ برای دفاع از عربستان‌سعودی و رژیم صهیونیستی در جنگ خلیج‌فارس به‌کار گرفته شد.
سامانه پاتریوت یک سیستم دفاع هوایی موشکی است که توانایی مقابله با موشک‌های بالستیک تاکتیکی، موشک‌های کروز، و هواگردهای دشمن را در تمامی شرایط آب و هوایی و در هر ارتفاعی داراست. ویژگی‌های کلیدی سیستم پاتریوت رادار مرکب چندکاره، هدایت تعقیب از طریق موشک و نرم‌افزار مدرن و همچنین عملکرد خودکار گسترده‌است. پاتریوت موشک ضد بالستیک نیروی زمینی ارتش آمریکاست و مأموریت اصلی آن دفاع در مقابل موشک‌های بالستیک است.
کشورهای مجهز به سامانه موشکی پاتریوت
کشورهای آمریکا، ژاپن، رژیم صهیونیستی، آلمان، عربستان، کویت، تایوان، یونان، اسپانیا، کره جنوبی و امارات از این سامانه برخوردار هستند.
استفاده از سامانه
سامانه موشکی پاتریوت، برای نخستین‌بار در سال۱۹۹۱ برای دفاع از عربستان‌سعودی و رژیم صهیونیستی در جنگ خلیج‌فارس به‌کار گرفته شد. در آن زمان آمریکایی‌ها اعلام کردند که این سامانه توانسته موشک‌های اسکاد عراق را رهگیری و منهدم کند. همچنین از آن زمان سامانه پاتریوت پیشرفت‌های چشمگیری داشته است.
استفاده از سامانه پاتریوت در عراق
توضیح بیشتر در مورد این سامانه آنکه سامانه دفاع موشکی پاتریوت به طور گسترده‌ای در عملیات‌های انجام شده در عراق شرکت داشته و با استقرار در کویت، موشک‌های عراقی شلیک شده به کویت در سال ۲۰۰۳ را از بین برده است. ضمن اینکه در عملیات‌های انجام شده در کویت از پیشرفته‌ترین نوع این سامانه یعنی PAC-۳ و موشک‌هایی با هدایت پیشرفته‌تر استفاده شده بود.
اهداف و مکانیزم استفاده
سامانه پاتریوت برای شناسایی، هدف‌گیری و شلیک به موشک‌هایی است که به سمت هدف خاصی شلیک می‌شوند و سرعت آن تقریبا ۳ تا ۵ برابر سرعت صوت است. سامانه‌های پاتریوت جدید می‌توانند هواپیما‌ها و همچنین موشک‌های کروز را نیز نابود کنند.
موشک‌های پاتریوت در موقعیت‌های بسیاری استقرار پیدا می‌کنند، زیرا می‌تواند به موشک‌هایی مانند اسکاد حمله کرده و شهروندان و سربازان را از حمله موشکی در امان دارد. بار‌ها از موشک‌های پاتریون در زمان جنگ عراق و جنگ خلیج در سال ۱۹۹۱ استفاده شد.
مکانیزم پرتاب موشک پاتریوت
در مورد مکانیزم پرتاب پاتریوت نیز توضیح اینکه سکوی پرتاب موشک پاتریوت ۴ تا ۱۶ پرتاب‌کننده دارد. تمام پرتاب‌کننده‌ها در سکو با یک مرکز کنترل به نام «کامیون کنترل درگیری» از طریق کابل‌های فیبری هوشمند یا رادیویی با هم در ارتباط هستند.
این کامیون‌ها فرمان را به پرتاب‌کننده برای شلیک موشک ارسال می‌کنند. هر پرتاب‌کننده به اندازه یک تریلی است. یک پرتاب‌کننده می‌تواند ۴ موشک PAC-2 یا ۱۶ موشک PAC-3 در خود نگه می‌دارد. بعد از وارد کردن موشک‌ها، یک کامیون تأمین مجدد با یک جرثقیل به پرتاب‌کننده می‌چسبد و آن را با موشک‌های جدید بارگذاری می‌کند.
در مورد سامانه پاتریوت در ویکی تابناک بیشتر بخوانید
