فراز و نشیب دانشگاه‌های ایران در رتبه بندی کیو اس
براساس تازه‌ترین گزارشی که از کیو اس (یکی از معتبرترین نظام‌های رتبه بندی بین المللی) منتشر شده است، ۶ دانشگاه ایران در رتبه بندی سال ۲۰۱۹ این موسسه حضور دارند این درحالی است که درسال ۲۰۱۸، تنها ۵ دانشگاه کشور در این رتبه بندی حائز رتبه برتر شدند.
براساس تازه‌ترین گزارشی که از کیو اس (یکی از معتبرترین نظام‌های رتبه بندی بین المللی) منتشر شده است، ۶ دانشگاه ایران در رتبه بندی سال ۲۰۱۹ این موسسه حضور دارند این درحالی است که درسال ۲۰۱۸، تنها ۵ دانشگاه کشور در این رتبه بندی حائز رتبه برتر شدند.به گزارش «تابناک»، رتبه بندی کیو اس که توسط موسسه کاکارلی سیموندز انگلستان انجام می‌شود، دانشگاه‌های دنیا را با ۶ شاخص و در قالب ۴ حوزه کلی آموزش، پژوهش، قابلیت جذب در بازار کار و بین المللی سازی ارزیابی می‌کند، ضمن اینکه هر کدام از این ۶ شاخص با وزنی متناسب با هر حوزه موضوعی، برای معرفی بهترین دانشگاه‌ها مشخص می‌شوند.
دراین میان نگاهی به وضعیت ایران در این رتبه بندی جهانی که براساس شاخص‌های دقیق و بین المللی انجام می‌شود می‌تواند محک خوبی برای بررسی وضعیت علمی دانشگاه‌های ایران در میان سایر دانشگاه‌ها باشد.
برهمین اساس تابناک، وضعیت تعداد دانشگاه‌های حضور یافته در این رتبه بندی بین المللی و میزان پیشرفت دانشگاه‌های کشور را در ۴ سال اخیر مورد بررسی قرار می‌دهد تا نمای بهتری از وضعیت دانشگاه‌های ایران در فضای بین المللی کسب شود.
در سال ۲۰۱۹ میلادی، ۶ دانشگاه در میان برترین دانشگاه‌های جهان قرار داشتند و درسال ۲۰۱۸، ۵ دانشگاه دراین رتبه بندی حضور داشتند این در شرایطی است که درسال ۲۰۱۷، ۸ دانشگاه از ایران در این رتبه بندی قرارداشتند، یعنی طی سه سال گذشته شاهد فراز و نشیب بسیار ایران در این رتبه بندی جهانی بودیم و از ۸ دانشگاه در سال ۲۰۱۷ به ۶ دانشگاه در سال ۲۰۱۹ رسیده ایم یعنی دانشگاه‌های ایران در شاخص‌های مورد بررسی پس رفت داشته اند که تعداد آنها طی سه سال کاهش داشته است.
اما برای بررسی رتبه دانشگاه‌های حضور یافته در این گزارش طی سه سال اخیر وضعیت دانشگاه‌ها بهبود داشته است زیرا در رتبه بندی اس کیو که درسال ۲۰۱۹ انجام شده است دانشگاه صنعتی شریف با رتبه ۴۳۲، دانشگاه صنعتی امیرکبیر با رتبه ۴۹۸، دانشگاه علم و صنعت ایران با رتبه ۶۵۰-۶۰۱، دانشگاه تهران با رتبه ۷۵۰-۷۰۱ و دانشگاه‌های شهید بهشتی و دانشگاه شیراز با رتبه ۱۰۰۰-۸۰۱ درمیان دانشگاه‌های برتر دنیا خوش درخشیده اند.
این در حالی است که در سال ۲۰۱۸ دانشگاه صنعتی شریف با کسب رتبه ۴۸۰-۴۷۱، صنعتی امیرکبیر با رتبه ۵۵۰-۵۰۱، علم و صنعت ایران با رتبه ۶۰۰-۵۵۱، تهران با رتبه ۶۵۰-۶۰۱ و شهید بهشتی با رتبه ۱۰۰۰-۸۰۱ اینگونه بود یعنی اغلب دانشگاه‌های برتر ایران طی یکسال (۲۰۱۸-۲۰۱۹) بهبود رتبه داشته اند و در این میان وضعیت دانشگاه شریف و امیرکبیر قابل قبول است.
بهبود رتبه ایران در سال ۲۰۱۹ درشرایطی است که در سال ۲۰۱۷، رتبه دانشگاه امیرکبیر ۳۵۱-۴۰۰ و شریف ۴۵۱- ۵۰۰ بود و براساس رتبه‌های منتشر شده رتبه دانشگاه امیرکبیر در سال (۲۰۱۸-۲۰۱۷) افزایش یافته، اما دانشگاه شریف بهبود رتبه داشته است.
در واقع اگر چه تعداد دانشگاه‌های حضور یافته طی ۳ سال اخیر کاهش یافته است، اما رتبه اختصاص یافته برخی دانشگاه‌ها همچون شریف و امیر کبیر رشد خوبی داشته است و این بهبود رتبه می‌تواند برای سایر دانشگاه‌های کشور هم به عنوان الگو مورد استفاده قرار بگیرد.
ناگفته نماند که نگاهی به نام دانشگاه‌های حضور یافته دراین رتبه بندی بین المللی نشان می‌دهد که حضور دانشگاه‌های شهرستانی در این رتبه بندی بسیار کم رنگ است و شاید تنها نام دانشگاه شیراز، مشهد و تبریز را بتوان مشاهده کرد اگرچه دانشگاه آزاد اسلامی هم درسال ۲۰۱۷ دررتبه بندی موضوعی کشاورزی و جنگلداری رتبه قابل قبولی داشته است، اما در کل تنها نام دانشگاه‌های برتر کشور دراین رتبه بندی دیده می‌شود و نام سایر دانشگاه‌ها در لیست نیست.
برای بررسی علت این موضوع می‌توان به وزن شاخص‌های مورد بررسی این رتبه بندی بین المللی (اس کیو) مراجعه کرد تا شاید پاسخ برخی سوالات داده شود، در بین شاخص‌ها شهرت دانشگاه با وزن ۴۰ درصد از شاخص‌های مهم در به دست آوردن رتبه مناسب قراردارد که برهمین اساس حضور کم رنگ دانشگاه‌های شهرستانی دراین رتبه بندی کاملا قابل پذیرش است.
دیگر شاخص استفاده شده ارزیابی کارفرمایان با وزن ۱۰ درصد است شاخص دیگر، نسبت اعضای هیات علمی بین المللی با وزن ۵ درصد و شاخص بعدی نسبت دانشجویان بین المللی با وزن ۵ درصد، میزان استنادات به ازای هر عضو هیات علمی با وزن ۲۰ درصد و نسبت اعضای هیات علمی به دانشجو با وزن ۲۰ درصد است.
نگاهی به این شاخص‌ها و وزن هر کدام از ان‌ها می‌تواند علت پایین بودن جایگاه دانشگاه‌های ایران را در این رتبه بندی مشخص کند و همچنین می‌تواند راهنمای خوبی برای مسئولان دانشگاه‌های کشور در راستای بهبود رتبه دانشگاه‌ها در سال‌های آینده باشد.
