چگونه باید مرز بین «اعتراض» و «اغتشاش» را ترسیم کرد؟

تابناک _ اینکه چند وقتی است در برخی از نقاط کشور شاهد اعتراضات و اغتشاشاتی هستیم و در فضای مجازی هم با صحنه‌هایی مواجه می شویم که هیچ فرد آزادمنش و وطن دوستی خواستار و دوستدار وقوع چنین صحنه ها و لحظاتی در خاک ایران اسلامی نیست، قابل کتمان نبوده و نیست و اینکه انباشتی از مطالبات بدون پاسخ و رفع ابهام نشده هم در این وقایع موثر بوده نمی‌توان نادیده گرفت؛ اما نباید از موضوع دخالت برخی کشور‌های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای در تحولات اخیر کشور که با همراهی عوامل داخلی خود و پوشش رسانه‌ای شبکه‌های متعددشان به سادگی گذشت.

در مورد طراحی‌های شوم برخی از کشور‌های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای برای تبدیل مسیر اعتراض به اغتشاش و حذف عرصه مطالبه گری و حمایت از اغتشاشگری، اسناد و مدارک صریح و غیر صریح متعددی وجود دارد؛ اما شاید بتوان صریح‌ترین و بروزترین این سخن را در فایل صوتی لو رفته از مجری شبکه فارسی زبان بی بی سی پیدا نمود.

در این فایل صوتی، رعنا رحیم‌پور مشخصاً خبر می‌دهد که در رسانه سعودی ایران اینترنشنال ابلاغ شده که فقط با رهبران احزاب (تجزیه طلب) گفت‌وگو و به آن‌ها تریبون داده شود! رحیم‌پور اصالت این فایل صوتی را در صفحه اینستاگرامش تایید کرده، اما به رغم اشاره صریح به پشت پرده شوم آشوب‌طلبی‌ها توسط اینترنشنال و دیگر پایگاه‌های آشوب‌طلب گفته که به خبرنگاران این رسانه‌های ضدایرانی احترام می‌گذارد. این فایل لو رفته، یکی از صریح‌ترین اذعان‌ها از ناحیه خود خبرنگاران رسانه‌های ضد ایرانی درباره عقبه آشوب‌ها و رسانه‌هایی نظیر بی‌بی‌سی و اینترنشنال است.

واقعیت این است که نباید از کنار چنین اخبار و اسنادی که بیانگر نیت غیرخیرخواهانه بسیاری از رسانه‌های فارسی زبان خارج از کشور است و حاکی از این هستند که برخی از کشور‌ها قصد دارند با کمک این شبکه‌ها فضای عقلانیت و منطق و گفت‌وگو را به حاشیه برده و آشوب و اغتشاش را جایگزین آن نمایند، به سادگی گذشت و آن‌ را فراموش کرد.

باید قائل باشیم به رغم اینکه یک معترض یا مطالبه گر از حقوق و تکالیفی برخوردار است، اما وقتی می‌بیند یا مطلع می‌شود که برخی شبکه‌های فارسی زبان که مورد حمایت برخی کشور‌های استعماری هستند یا برخی از کشور‌های منطقه‌ای که خود هیچ نسبتی با مردمسالاری و دموکراسی و آزادی بیان ندارند و با راه اندازی شبکه‌های متعدد به دنبال این هستند که با تهییج اذهان عمومی و ایجاد تردید و شبهه، اعتراض را به اغتشاش تبدیل کنند و راه را بر هر گونه اصلاحی ببندند، باید کمی تامل نمایند که مسیر و ره آورد رفتار و کردار آن‌ها چگونه رقم خواهد خورد؟!

آیا نباید به این مهم فکر شود که چه کسی و به چه نیتی در حال تسخیر اذهان و اراده اوست و این کشور‌هایی که مداخله گری می‌کنند، چه سوابقی در گذشته از خود بر جای گذاشته اند؟! یا وقتی برخی مقامات غربی صریحا از دخالت در امور داخلی کشورمان سخن می‌گویند و آخر و عاقبت و سابقه چنین دخالت‌هایی که در عراق و افغانستان رخ داده هم موجود و مستدل است، آیا نباید به این مهم فکر کرد که چرا چنین مواضعی از سوی آن‌ها اتخاذ شده است؟

لازم است هم مردم و هم مسئولان توجه داشته باشند که آنچه در این روز‌ها از اهمیت بسزایی برخوردار بوده، در واقع تعیین مرز و خط افتراق بین اعتراض و اغتشاش است که برای ترسیم این خط افتراق، می‌توان از برخی معیار‌ها کمک گرفت. مثلا وقتی رییس جمهور آمریکا در اظهاراتی مداخله جویانه در واقع از آمال و آرزو‌های چندین ساله کشورش سخن می‌گوید، باید پذیرفت که هر معترض منصف و مصلحی دخالت خارجی را ناقض استقلال کشور و نافی کرامت و عزت ملی و مذهبی خود دانسته و بر این باور است که حفظ تمامیت ارضی کشور و استقلال آن، از مهمترین اصول مورد احترام است که نمی‌توان به سادگی از کنار آن گذشت.

اما از سوی دیگر هم در برابر این هشیاری و همراهی مردمی، مسئولان هم تکلیف‌هایی بر عهده دارند؛ برخی تکالیف مسئولان در قطعنامه پایانی راهپیمایی باشکوه روز ۱۳ آبان ـ که در سراسر کشور برگزار شد ـ قابل رویت است و باید بر اجرای آنان تاکید داشت؛ از جمله اینکه مسئولان باید استفاده از نگاه و توان و ظرفیت نخبگان جوان در پیشبرد کار‌ها را گره‌گشای کشور در شرایط و وضعیت بدانند و ضمن رسیدگی به مشکلات معیشتی و رفاهی مردم، صف معترضان و اعتراضات بحق آنان را از مغرضان جدا کنند و راه‌کار‌های قانونی بیان انتقادات را فراهم سازند.

خلاصه اینکه همراهی و همدلی مردم و مسئولان برای تسهیل در مطالبه گری منصفانه و مصلحانه، می‌تواند عامل مهمی در برهم زدن طراحی و نقشه‌های کشور‌های خارجی باشد و همان گونه که در این سال‌ها، همه طرح های آنان شکست خورد، در آینده هم آن‌ها نتوانند به نیت پلید خود دست یابند.