عذاب قوی‌ماندن برای «مارال فرجاد» بعد از شیمی‌درمانی
به گزارش «تابناک»، دکتر مهدی سودآوری، روان شناس و مدرس در مطلبی به‌بهانه دلنوشته یک بازیگر درباره تجربه مواجه‌شدنش با سرطان نوشت: ابتلا به بیماری های صعب‌العلاج، بیمار و اطرافیانش را برای مدتی شوکه و سپس امید برای بهبودی را کمرنگ و کمرنگ‌تر خواهد کرد. «مارال فرجاد» بازیگر سینما و تلویزیون به‌تازگی با انتشار پستی در صفحه شخصی‌اش از تجربه ابتلا به سرطان و دست‌و‌پنجه نرم‌کردن با شیمی‌درمانی نوشته است که نکات قابل‌تاملی دارد. در ادامه بخش‌هایی از این دلنوشته تلخ اما دارای نکات امیدبخش را خواهیم خواند و از منظر روان‌شناسی، آن نوع نگاه به بیماری‌های صعب‌العلاج را واکاوی خواهیم کرد.
یاد گرفتم دردم را دوست بدارم...
«فرجاد» نوشته: «... هیچ‌وقت دچار بیماری سختی نشده‌بودم و شیمی‌درمانی برایم تنها اسمی در فیلم نامه‌هایی بود که می‌خواندم. بله، فکر می‌کردم زنی رویین‌تن هستم، و بعد، یک‌باره و ناگاه همه‌چیز فروریخت. گفتند هر ۲۱ روز باید همسفر داروها شوم، سفری بی‌نهایت دردناک. نخست موهایم را کوتاه کردم، موهایی که تنها یک‌بار در کودکی کوتاه شده بودند. موهایم رفت و این نه پایان ماجرا که تازه شروع رنجی مدام و طولانی بود. عذاب قوی‌ماندن، سخت‌ترین بخش بیماری طولانی است. می‌توانم جزئیاتی برای شما تعریف کنم که در گریه با من شریک باشید، اما بگذارید برایتان بگویم چطور این دوران جنون‌زده را طاقت آوردم و می‌آورم: با فکر کردن به آن‌ها که دوستشان دارم. من از بیماری ام یاد گرفتم به قطره‌های داروی شیمی‌درمانی، به سان ذره‌های مهربان نور نگاه کنم. یاد گرفتم دردم را دوست بدارم و وقتی گریه میکنم، وقتی می‌خندم، وقتی حرف می‌زنم، همیشه و در همه حال از یاد نبرم زندگی با همه تلخی‌ها، موهبتی است که باید قدرش را بیشتر و بیشتر بدانم. ... بعدتر شاید برایتان گفتم چگونه مثل کوهنوردی خسته با هر قدمی که برداشتم مردم و زنده شدم، اما کم نیاوردم و ادامه دادم تا به قله برسم. من ادامه دادم. ادامه می‌دهم. چرا که من، با رنج و درد و اندوه ولی با قلبی روشن و گرم، مسافر کوچک شهر امیدم. با لبخندی ساده و قلبی مطمئن که حالا مرا واقعا رویین‌تن کرده. خسته و کلافه و رنجورم اما رقصان و سبک‌بال و پذیرا و تا قله، تا بهبود، تا لبخند خواهم‌رفت. همین.»
مراحل دوره سوگواری بعد از ابتلا به بیماری
دچار شدن به بیماری‌های خاص و صعب‌العلاج شوک بزرگی به انسان وارد می‌کند، در حدی که فرد و اطرافیان وارد یک دوره سوگواری می‌شوند. این دوره سوگواری برای هضم خبر بیماری شامل مراحل انکار، خشم(از سرنوشت و ...)،چانه‌زنی(که فلان چیز را بگیر و سلامتی را پس بده)، افسردگی و در نهایت پذیرش می‌شود. فرد هر چقدر سریع‌تر مراحل مطرح شده را طی کند و به پذیرش برسد، هم شانس درمان بیشتر می شود و هم خود فرد بهتر با شرایط کنار می‌آید. پذیرش یعنی این که بیماری آخر دنیا نیست، هم با توجه به پیشرفت‌های علم پزشکی امکان درمان وجود دارد، و هم این که زمان باقی مانده ارزشمندتر از آن است که هدر رود.
ضرورت داشتن امید به بهبودی
امید یکی از مهم‌ترین مولفه‌های پذیرش است زیرا می‌پذیریم که تمام اتفاقات در اختیار ما نیست و کارهایی را که امکان دارد انجام می‌دهیم. تحقیقات نشان‌داده که حتی امید باعث تاثیر بیشتر درمان می‌شود چون به مغز فرمان مبارزه می‌دهد، نه این که به گوشه‌ای برویم و برای خود عزاداری کنیم آن هم قبل از مرگ. از سوی دیگر، استرس و ترس باعث کاهش مقاومت سیستم ایمنی بدن می‌شود. همین امر به کاهش شدید اثر داروها و قوای جسمانی خود فرد منجر خواهد شد. همچنین امید باعث افزایش خلق مثبت در فرد می شود و این نگرش و خلق مثبت باعث بیشتر شدن ظرفیت‌های شناختی و روان شناختی در انسان می‌شود که باعث بهتر کنار آمدن با چالش‌ها و مشکلات خواهد شد. در واقع افراد امیدوار تاب‌آوری بالاتری برای مبارزه و حل مشکلات دارند.
راهکارهای افزایش امید در چنین شرایطی
برای افزایش امید چند راهکار وجود دارد. اولین آن‌ها تغییر نگرش به زندگی در جوانی است. اگر فرد در مجموع آدم امیدوارتری باشد، بیماری را هم راحت‌تر خواهد پذیرفت. باور به معنویت و معنای زندگی هم کمک بزرگی برای امیدوار ماندن در سختی‌ها دارد. این که بپذیریم زندگی امری معنادار است و بیهوده سپری نشده است. توکل به خدا در این شرایط بسیار کمک‌کننده است. گرچه باید ذکر کرد که امیدوار ماندن در شرایط سخت و مبهم بسیار سخت است. در نتیجه حمایت اجتماعی و عاطفی بسیار ضروری خواهد بود. درست است که بدن فرد بیمار باید به تنهایی با بیماری مبارزه کند اما روان او قرار نیست تنها باشد. حمایت اجتماعی و دیدن محبت دیگران، بدون ترحم، خود انگیزه‌ای برای بهبود فراهم می‌کند چون دوباره یادآوری می‌شود که حضور ما برای اطرافیان چقدر مهم است و این حس دوست داشته شدن باعث تلاش و امید بیشتر به زندگی خواهد شد. در آخر باید خاطر نشان کرد که برخی خانواده‌ها بیماری یا شدت آن را از خود فرد پنهان می‌کنند، در حالی که باید به او فرصت پردازش موضوع و کنار آمدن با شرایط را داد تا بهترین تصمیم را برای خود بگیرند. بیشتر افرادی که دچار بیماری‌های سخت شده و به مرحله پذیرش رسیده‌اند، تغییر نگرش به زندگی و لذت بیشتر از زندگی را گزارش کرده‌اند چون دانستن و باور به محدود بودن وقت در این دنیا، باعث می‌شود زندگی را کاملا متفاوت ببینیم.
آفرین دخترم ،بدان که موهبت مرگ اندیشی شما را به سفرهای روحانی برده است که زندگی شما را با ارامشی عمیق قرین کرده است. ایکاش انسان ها بتوانند این تجربه ها را داشته باشند. ارزوی سلامتی با حفظ این تجربه روحانی را برای شما از صمصم قلب دارم. خدا همه مریض ها رو شفا بده انشاالله به نظر من بیماران سرطانی الزاما باید تحت نظر یک مشاور و روانکاو باشند تا امید به زندگی را از دست ندهند که نا امیدی بیشترین ضربه را به درمان می زند و روحیه بالا احتمال بهبود را افزایش می دهد خودمم الان تحت درمانم و بشدت درکش میکنم 
| 
از خدا براتون آرزوی سلامتی و پیروزی در مقابل این بیماری دارم، قوی باشید، صبور و امیدوار هر چند مبارزه ای است نابرابر و ظالمانه ولی در نهایت این شمایید که برنده خواهید شد، شک نکنید امیدوارم که هر چه زودتر خوب بشه و هیچ وقت افسرده نشه افسردگی وحشتناک تر از سرطانه خدایا تو این زمونه به حق امام حسین(ع) همه بیماران را شفا بده سلام ایمان به خدا انسان رو قوی می‌کنه امیدوارم در این ماه محرم امام حسین همه مریضا رو شفا وشما عزیز دل رو خداوند به خون امام حسین شفا بده انشالله واقعا روش برخورد ایشون با بیماری بسیار اموزنده است. ممنونم از ایشون آرزوی سلامتی برای همه مریض ها در جای جای این کره خاکی. امیدوارم پاداش این رنج، بهبودی کامل ایشون باشد باسلام به خودم وظیفه می دونم که به این نگاه پر از امید خانم فرجاد تبریک بگم و از صمیم قلب برای ایشون سلامتی کاملو از خدای مهربون خواستار باشم ،امیدوارم در این شبهایی که دلها به خدا نزدیک تر میشه ،دیگر هموطن هامونم برای سلامتی همه عزیزان به خصوص این خانم هنرمند دعا کنن و شفای عاجل از خدا بخوان.
به امید سلامتی همه عزیزان و خانم فرجاد
بالاخره این راهی هست که همه باید برویم. یکی زودتر و یکی کمی دیرتر ولی مقصد فرقی نمی کنه. کاش مسئولین اعلام میکردن این سونامی سرطان چگونه راه افتاده ،دو تا بیمار سرطانی دارم که یکیش چند روز پیش فوت کرد من هم با تمام وجود و با تک تک سلولهای بدنم میتونم شرایطشونو درک کنم هر چمد خودم سرطان نداشتم ولی گام به گام با فرزندم در این راه بودم و میفهمم این شرایط یعنی چی؟ افسردگی رو با افسرده شدن پسر 20 ساله ام تجربه کردم، معنی قرنطینه کامل که حتی اجازه خروج از اتاق را هم نداشتیم بخوبی درک کردم، آب شدن گوشت تنم را با لاغر شدن فرزندم حس کردم، مغز استخوانم با هر بار آزمایش مغز استخوان فرزندم درد کشید، امید و یاس را بارها و بارها و با هر آزمایشی که از فرزندم میگرفتند تا آماده شدن نتیجه آزمایشها تجربه کردم و همه این چیزهایی که ایشون گفته بودن....... برای ما آنطوری نشد که آرزو داشتیم و دلمون میخواست که بشه و فرزند 20 ساله ام آسمانی شد اما از همان روز ببعد همیشه آرزو میکنم که هیچکس و بخصوص هیچ جوانی به این درد مبتلا نشه.با تمام وجودم براتون آرزوی شفای کامل دارم خانم فرجاد