ریتم؛
«گنگ / gong» ازی ايديوفون (خودصدا)/آتوفون با زير و بمي خاص و در دستهی پركاشن (سازهای كوبهاي) قرار میگیرد. این ساز که معمولاً با برنز ساخته میشود، در حدود قرن هفتم قبل از ميلاد مسیح در چين به وجود آمد و از اواخر قرن هفدهم وارد اروپا شد و اولين بار بيشتر براي مقاصد نمايشي نه ساختن موسيقي مورد استفاده قرار گرفت. قرن نوزدهم تام-تام و گنگ بيشتر از قبل از هم متمايز شدند: تام-تام داراي يك زير و بمي نامشخص است، گنگ يك زير و بمي مشخص است. به دليل اين تمايز، آهنگسازان شروع به نوشتن دستورالعملهاي زير و بمي و اجرا در پارتيتور كردند. اولين تركيببندي براي استفاده از گنگ احتمالاً “Funeral Music for Mirabeau” گاسك (Gossec) در سال 1791 بود. كاميل سنت سائن (Camille Saint-Saëns) از يك گنگ در اپرايش (La princesse jaune 1872) استفاده كرد. جاكومو پوچيني (Giacomo Puccini) در اپرايش ( Madame Butterfly 1904) يك گروه گنگ دوازده تايي از نوازندگان چیرهدست وارد كرده است. كارل ارف بويژه، در اپراهايش Antigonae, Oedipus der Tyrann و Prometheus شمار زيادي از گنگهاي عميق، در حاليكه جان كيج (John Cage) و لو هاريسون (Lou Harrison) شمار زيادي از سازهاي با زير و بمي بالا استفاده كردند. اکنون یک سولوی گنگ را با اجرای لادرین بکس میبینید و میشنوید.
کد خبر: ۹۱۸۷۴۵ تاریخ انتشار : ۱۳۹۸/۰۵/۳۰