کپی‌کاری از «ماه‌عسل» جواب نداد
به گزارش «تابناک» به نقل از روزنامه خراسان، روز سه‌شنبه بعد از ظهر، نتیجه نظرسنجی مرکز تحقیقات صداوسیما در هشت روز اول ماه رمضان اعلام شد و در میان ویژه‌برنامه‌های افطار شبکه یک با برنامه «دعوت» در جایگاه اول قرار گرفته است.
ویژه‌برنامه‌ها ناموفق در جذب مخاطب
پس از برنامه «دعوت» که بیشترین میزان بیننده را در مقایسه با دیگر برنامه‌ها دارد، «مثل ماه» با اجرای رسالت بوذری تنها ۹ درصد بیننده داشته و پس از آن برنامه «زندگی پس از زندگی» که دیروز در همین صفحه مفصل به موضوع متفاوت آن پرداختیم، با ۵ درصد در جایگاه سوم قرار دارد. این عدد و رقم‌ها و میزان بینندگان برنامه‌های ویژه افطار در شبکه‌های مختلف، بار دیگر موضوع مهمی را یادآوری می‌کند: فرمول برنامه «ماه عسل» دیگر جواب نمی‌دهد و تلویزیون باید برای لحظات پیش از افطار، برنامه‌های جدیدی با موضوعات و ساختار متفاوت، تولید کند.
خانواده برگ برنده «دعوت»
سال گذشته برنامه «دعوت» با اجرای حجت‌الاسلام محمد برمایی، به عنوان ویژه‌برنامه افطار شبکه یک روی آنتن رفت و امسال هم سری دوم آن ساعتی پیش از افطار پخش می‌شود. حجت‌الاسلام برمایی در این برنامه بیشتر به عنوان مجری کارشناس حضور دارد و سوژه اصلی آن خانواده است، بنابراین معمولا سوژه‌های این برنامه زوج‌ها و خانواده‌ها هستند. قصه آن‌ها هم داستان خاص و عجیبی نیست. مهمانان «دعوت» گاهی زوج‌های جوانی هستند که با وجود مشکلات در شرایط سخت اقتصادی، تشکیل خانواده داده‌اند، گاهی هم زوج‌های مسنی هستند که تجربه‌های شنیدنی خودشان را با مخاطبان در میان می‌گذارند. همین پرداختن به موضوع خانواده، باعث شده این برنامه مورد توجه بیشتر مخاطب قرار بگیرد. هرچند که «دعوت» تنها با عددی نزدیک به 14 درصد در جایگاه اول قرار گرفته، اما به هر حال بیشتر از دیگر برنامه‌ها مخاطب را جذب کرده است.
«هزار داستان» در «مکث»
گذشته از این که اکثر برنامه‌ها ادامه راه «ماه عسل» را رفته‌اند، بعضی از آن‌ها نسخه‌ای دیگر از برنامه ای هستند که آن هم ایده جدیدی نداشته است! به عنوان مثال برنامه «مکث» به کارگردانی مریم نوابی‌نژاد، نسخه دیگری از برنامه «هزار داستان» با همان کارگردان و تهیه‌کننده است، با کمی تغییرات جزئی. در برنامه «مکث»، کرونا موضوع مشترک تقریبا همه مهمانان برنامه است و این بار هم بازیگران میزبان هستند، منتها با این تفاوت که در «هزار داستان» هر قسمت یک چهره برنامه را اجرا می‌کرد، اما جز پنج شنبه‌ها اجرای «مکث» را در شش روز هفته، شش چهره ثابت برعهده دارند.
«خرم‌شهر»، «اختیاریه»ای دیگر
یکی دیگر از برنامه‌هایی که نمونه‌اش را قبلا در تلویزیون دیده‌ایم، «خرم‌شهر» در شبکه سلامت است. در این برنامه علاوه بر مهمان اصلی برنامه که اکثرا چهره‌های مردمی هستند، یک هنرمند و چهره شناخته‌شده هم حضور دارد که شاهد گفت‌وگوست و گاهی هم از مهمان سوال می‌پرسد که این مدل بی‌شباهت به برنامه «اختیاریه» که سال گذشته از شبکه پنج روی آنتن رفت، نیست. در آن برنامه هم هر قسمت یک هنرمند به عنوان شاهد در برنامه حضور داشت، منتها با این تفاوت که ابتدا در استودیوی دیگری گفت‌وگو را فقط می‌شنید و تصور خودش را از آن چه می‌شنید نقاشی می‌کرد. او طبق خواسته خودش از یک جایی به بعد وارد استودیوی اصلی می‌شد و از نزدیک شاهد گفت‌وگو بود.
برنامه های واقعا مسخریه ای برای مخاطبان است. وقتی متخصص ها جایشان را به باجناق ها بدهند ، نتیجه همین می شود ماه عسل چه تحفه ایی بود که حالا کارگردان بدبختی اومده اون رو داره کپی میکنه !!!!! واقعیت را باید قبول کنیم. تنها نقطه ضعف بزرگ فعلی جمهوری اسلامی در حوزه رسانه است. رسانه ملی ما باید بجای اضافه کردن تعداد شبکه ها بفکر توسعه کیفی برنامه های پرمخاطب باشد و هر طوری شده زمین بازی را از بی بی سی و من و تو و سعودی اینترنشنال و ام بی سی پرشیا پس بگیرد. اینها ذهن مردم ایران را مسموم کرده اند ولی کرونا فرصت استثنائی به ما داده است. حالا ماه عسل میخوایم چیکار. کم بدبختی خودمون داریم باید برای بدبختی این و اونم اشک بریزیم. کار نداریم مسکن نداریم آینده نداریم حالا برنامه مزخرف ماه عسل یا هر چرند و پرند دو هم نداشته باشیم. این چرند و پرنده‌ی هماهنگ شده چیه. یارو به طرف بدهکار خونشو فروخته بدهیشو بده جناب مجری میگه براش پدری کرده خونشو فروخته. بابا درست ببین چه اتفاقی افتاده بعد نظر بده. چه پدری کرده ی بدهکار بوده باید بدهی یارو رو می‌داده. ولمون کنید با این دروغاتون. یارو یه زندانی آزاد کرده اومده پشت دوربین. آدم خیر کار خیرشو تو بوق و کرنا نمیکنه. آدم خیر واقعی اصلا شرمش میاد بگه کار خیر میکنه. برو آقا با این دروغاتون. هر سال بدتر از سال قبل. ما اصلا برنامه مناسبتی نمیخوایم. همش گریه همش عزا.