بازدید 13887
۵

جنجال‌های ادامه‌دار سانسور در تلویزیون

صداوسیما در یک ماهی که از آغاز ‌سال جدید گذشته، حاشیه‌هایی به دلیل حذف بخش‌هایی از آثار پخش‌شده داشته است. نمونه‌اش حذف دیالوگی درباره قیمت رهن خانه در هزارمین بازپخش سریال پدرسالار بود که باعث نارضایتی حتی برای عوامل برنامه‌ شد.
کد خبر: ۹۷۴۰۶۳
تاریخ انتشار: ۰۴ ارديبهشت ۱۳۹۹ - ۰۹:۴۷ 23 April 2020

به گزارش «تابناک» به نقل از روزنامه شهروند، به جز این، ممیزی فیلم‌هایی مانند ‌هامون، قصر شیرین، سرخپوست، رفیق بد، پاکباخته، لیلی با من است، اخراجی‌ها و البته پینوکیو و عامو سردار که بیشترشان پیشتر اکران و حتی در شبکه نمایش خانگی و تلویزیون بارها پخش شده بود، اتفاقات جدید در حوزه تلویزیون بود؛ اتفاقی که باعث شد انتقاد داریوش مهرجویی دوباره به یاد ‌آید که سال‌ها پیش گفته بود: «این‌گونه سانسورها با هیچ‌گونه معیار اخلاقی، دینی و زیباشناختی مطابقت ندارد و کاری است دل‌بخواهی و انگار بیشتر به قصد مغشوش و نامفهوم ساختن فیلم صورت گرفته است.»

انتقادهای سازندگان فیلم‌های ایرانی به صداوسیما بابت حذف بخشی از آثارشان، خود باعث عکس‌العمل‌های متفاوتی شد. در این بین عده‌ای این اعتراضات را خودنمایی و بازارگرمی فیلمسازان می‌دانستند. ازجمله رضا اورنگ، منتقد و روزنامه‌نگار، که می‌گوید «میرکریمی و دیگرانی که کارشان را با سریال‌سازی در تلویزیون آغاز کردند و ساختار تلویزیون ایران را می‌شناسند، حق ندارند از مسئولان صداوسیما انتقاد کند؛ چون کسی که با شناخت تلویزیون فیلم‌هایش را می‌فروشد، قطعا می‌داند فیلم‌ها چگونه پخش خواهد شد. آقای میرکریمی! وقتی راضی می‌شوید فیلم‌تان را به قیمت کلان یا هر قیمتی به تلویزیون بدهید، دیگر از چه چیزی شاکی هستید؟»

محمدرضا لطفی، کارگردان، نیز باوری از این جنس دارد: «بعضی اوقات اعتراض به ممیزی بهانه‌ای می‌شود برای فرار از پاسخگویی و توجیه ضعف‌ها. کسی با ممیزی موافق نیست، اما باید قوانین و ممیزی را از هم جدا در نظر گرفت. به‌هرحال هر جای دنیا قوانین خود را دارد و فیلمسازی که می‌خواهد در آن جغرافیا فیلم بسازد، محکوم به رعایت آنهاست. این امر اگر قوانین و قواعد مشخص، معین و خط‌کشی‌شده‌ای داشته باشد، قابل پذیرش و حداقل منطقی است. اما مشکل آنجا بروز می‌کند که این قوانین تبدیل به سلیقه می‌شود و اینجاست که جنبه آسیب‌زننده و آزاردهنده ممیزی عیان می‌شود. جایی که قواعد و خطوط قرمز با رفت و برگشت هر ناظری تغییر می‌کند.»

اما شماری بر این باورند که هیچ چیزی، حتی رضایت کتبی هنرمند (به‌ هر دلیل و حتی به دلیل نیاز یا وسوسه مالی) قبح دستکاری در اثر هنری را از بین نمی‌برد. بهمن فرمان‌آرا در این زمینه می‌گوید که «بدی‌ ممیزی این است که فرد شاغل در بخش ممیزی به اشتباه فکر می‌کند که بهتر از بقیه مردم می‌فهمد و این آسیب‌زننده است، به‌خصوص که اغلب معیارهای ممیزی سلیقه‌ای است. مثلا زمان دریافت پروانه فیلم «دلم می‌خواد برقصم» آقای مسئول گفت اگر در اسم فیلم رقص باشد پروانه‌ای صادر نمی‌شود. البته این مسائل قبل‌تر هم وجود داشت و من زمان شازده احتجاب هم مشکلات زیادی داشتم.»

مسأله حذف سکانس، نماها یا دیالوگ‌ها در تلویزیون امسال در این بود که فیلم‌هایی که پیشتر روی آنتن رفته بودند، مشمول ممیزی جدید واقع شدند. موضوعی که این پرسش را به‌ وجود می‌آورد که در فاصله بین دو بار پخش فیلم چه اتفاقی رخ داده که نیاز به ممیزی جدید ایجاد کرده است و اینکه آیا تلویزیون در زمان خریداری آثار رضایت تهیه‌کنندگان را در مورد ممیزی دریافت می‌کند؟ آیا قاعده درستی برای این کار وجود دارد؟

علیرضا رئیسیان در پاسخ به بودن یا نبودن قواعد مشخص ممیزی در تلویزیون می‌گوید: «من چندان با جزئیات قوانین و قراردادهای تلویزیون آشنایی ندارم. اما این را دیگر همه می‌دانند که تلویزیون در این زمینه کاملا خودمختار است و حتی تولیدات خودش را هم ممیزی می‌کند؛ آن ‌هم درحالی ‌که از شروع فیلمنامه تا آخرین مرحله کار روی آن نظارت داشته و همه‌ چیز از زیر دست خود مدیران تلویزیون رد شده است. روشی که در این روزگار دیگر کارایی ندارد و نتیجه‌اش هم این می‌شود که می‌بینیم برای دو پلان باقی‌مانده از یک سریال شهر شلوغ می‌شود و یک‌بار دیگر ناکارآمدی مدیریت فرهنگی و روش‌هایش آشکار می‌شود. به‌خصوص اتفاقات نوروز امسال ثابت کرد ظاهرا هر چه نظارت بیشتر شود، چیزهای بیشتری از زیر دست ناظران رد می‌شود.»

درباره بودن یا نبودن قواعد و مقررات روشن برای ممیزی آثار نیز رئیسیان عقیده دارد که «همه‌چیز به سلیقه فردی که ممیزی را انجام می‌دهد و البته توانایی‌های عقلی و فکری او بستگی دارد نتیجه این وابستگی به فرد و سلیقه‌اش هم این می‌شود که نمی‌توان قاعده‌ای مشخص برای ممیزی‌هایی که اعمال می‌شود، پیدا کرد و حتی اگر ۲۰ ‌سال هم در پی رسیدن به قاعده‌ای بگردید، مطمئن باشید به هیچ نتیجه‌ای نخواهید رسید. این بی‌قاعدگی هم یکی از دلایل منسوخ‌ شدن ممیزی در دنیای مترقی است. در اینجا هم واقعا دلیلش را نمی‌دانم، به‌خصوص وقتی می‌بینیم که هر اتفاق یا هر صحنه‌ای از فیلم در یک چشم به هم زدن می‌تواند به دست خیل عظیمی از مردم برسد و تمام کارایی سیستم ممیزی را زیر سوال ببرد.»

آیا ممیزی هوادار دارد؟

صدا و سیما در نوروز ۹۹ با تساهل بیشتری در ممیزی با سریال پایتخت مواجه شد، اما این امر خود موجب حاشیه‌هایی شد. علیرضا رئیسیان در این مورد می‌گوید: «مشکل اصلی این است که مدام صحبت از این می‌شود که مردم فلان چیز را می‌پسندند یا نمی‌پسندند. در چنین شرایطی پسندیدن یا نپسندیدن مردم اهمیتی ندارد. وقتی مردم امکان انتخاب بیشتری داشته باشند و آن‌ها از بین کار‌های متنوع این آمار‌های اغراق‌آمیز رضایت ۷۰‌درصدی و ۹۰‌درصدی را از کاری نشان دادند، آن‌وقت است که می‌توان فلان کار یا مدیران تلویزیون را موفق دانست؛ وگرنه در جایی که تنها یک محصول وجود دارد؛ در جایی که انحصار، امکان هرگونه رقابت و حق انتخاب را از مخاطب گرفته، آیا چاره دیگری جز تماشای آن برای تماشاگران تلویزیون باقی می‌ماند؟»

سلام پرواز
خیرات نان
بلیط اتوبوس
تبلیغات تابناک
اشتراک گذاری
نظرات بینندگان
غیر قابل انتشار: ۲
در انتظار بررسی: ۲
انتشار یافته: ۵
سانسور نه تنها در صدا و سیما ، بلکه در همه جوانب کشور با شدت تمام اعمال میشه .....
توی تیتراژ سریال ن خ 2 ... اسم علی صالحی توی لیست بازیگران دیده میشه ولی خودش نیست

اینم یه جور سانسور
ممیزی باید باشد وگرنه این اهالی فیلم جامعه را بیشتر خراب می کنند
این که یه عده فکر میکنن از بقیه مردم ،خیلی آگاهتر و کاربلدترند،مشکل اساسی مملکت است.خروجی این نوع نگاه هم ،اوضاع فعلی وطن عزیز تر از جانم ایران است.
چه دلیلی داره فیلم مفهوم داشته باشه
کلا باید سلیقه ای نصفشو کات کرد . همینه که هست
برچسب منتخب
# ماه رمضان # عید نوروز # جهش تولید با مشارکت مردم # دعای روز هفدهم رمضان