بازدید 39173
بررسی چرایی شکل نگرفتن همکاری میان دانشجویان داخل و خارج کشور؛

۴۸ هزار دانشجویی که از دید مسئولان خارج هستند و کم کاری می‌کنند!

دلیل کم کاری دانشجویان ایرانی خارج از کشور برای همکاری مشترک با دانشجویان و اساتید داخلی چیست؟ سوالی که بررسی آن به پاسخ‌های مختلفی می‌رسد؛ از نبود انگیزه برای همکاری تا نگرانی درباره ایجاد انتظار از سوی مراکز علمی داخلی و سپس اجباری شدن ارائه مقاله‌های مشترک.
کد خبر: ۸۷۶۳۱۱
تاریخ انتشار: ۱۷ بهمن ۱۳۹۷ - ۰۹:۰۸ 06 February 2019
اگرچه براساس تازه‌ترین آمار منتشر شده از سوی معاون علمی و فناوری رئیس جمهوری، بیش از ۴۸ هزار دانشجوی ایرانی در خارج از کشور تحصیل می‌کنند، اما نگاهی به حجم مقالات مشترک میان دانشجویان ایرانی خارج از کشور با دانشجویان داخلی، حکایت از آن دارد که ارتباط علمی چندانی بین دانشجویان ایرانی داخل و خارج کشور وجود ندارد.

به گزارش «تابناک»، در شرایطی که انتظار می‌رود با توجه به تحصیل نزدیک به ۵۰ هزار دانشجوی ایرانی درخارج، شاهد همکاری مشترک پرباری در حوزه‌های مختلف و ایجاد جهش بزرگ علمی در کشور باشیم، اما کم کاری دانشجویان ایرانی خارج از کشور برای همکاری با اساتید و دانشجویان ایرانی، موجب شده که تعداد مقاله‌ها و پروژه‌های مشترک علمی، رقم قابل توجهی نباشد.

اما سوال این است که دلیل کم کاری دانشجویان ایرانی خارج از کشور برای همکاری مشترک با دانشجویان و اساتید داخلی چیست؟ سوالی که بررسی آن به پاسخ‌های مختلفی می‌رسد؛ از نبود انگیزه برای همکاری تا نگرانی درباره ایجاد انتظار از سوی مراکز علمی داخلی و سپس اجباری شدن ارائه مقاله‌های مشترک به ویژه برای دانشجویانی که از سوی وزارت علوم بورسیه شده اند.

برای بررسی دقیق‌تر ماجرا بهتر است در گام نخست انواع شیوه‌های تحصیل در خارج از کشور مورد بررسی قرار گیرد و سپس علت یا علل کم بودن حجم پروژه‌های مشترک و محدود علمی بین دانشجویان داخل و خارج از کشور مشخص شود.

متقاضیان تحصیل در خارج از کشور سه راه پیش رو دارند: راه نخست این است که از سوی وزارت علوم بورسیه شوند که در این صورت هزینه تحصیلشان از داخل کشور تأمین می‌شود، راه دوم این است که از سوی دانشگاه‌های خارج از کشور بورسیه شوند (در این بخش با انواع مختلفی از بورسیه مواجه هستیم) و شیوه سوم، تحصیل با هزینه شخصی در دانشگاه‌های خارجی است.

با بررسی شیوه‌های تحصیل در دانشگاه‌های خارجی، دانشجویان بورسیه داخلی در تیررأس این کم کاری قرار می‌گیرند، چون هزینه تحصیلشان از داخل تأمین می‌شود. در واقع آن‌ها باید نسبت به هزینه‌ای که برای تحصیلشان پرداخت می‌شود مسئول‌تر عمل کنند و عمده مسئولیت انجام پژوهش‌های مشترک بر عهده این بخش از دانشجویان ایرانی خارج از کشور است.

البته بالابودن مسئولیت دانشجویان بورسیه داخلی نسبت به ارتقای نرخ رشد علمی کشور به معنای برداشتن مسئولیت از روی دوش دانشجویانی که از سوی دانشگاه‌های خارجی بورسیه شده اند یا با هزینه شخصی اقدام به تحصیل می‌کنند، نیست، چون این دانشجویان هم از برخی تسهیلات دولتی بهره مند می‌شوند و فقط بهره‌مندی شان به صورت مستقیم نیست. دانشجویانی که حتی اگر از این مواهب بهره‌مند هم نشوند، در مقاطع پایین‌تر از منابع بهره‌مند شده و به همان نسبت مسئولیت دارند.
 
قطع ارتباط دانشجویان خارج و داخل

اما با توجه به مسئولیت بیشتر دانشجویان دسته اول دلیل کم کاری آن‌ها در زمینه ارائه مقاله‌های مشترک با دانشجویان داخلی چیست؟ به نظر می‌رسد که بیش از هر چیز، نگرانی از ایجاد انتظار یا اجباری شدن ارائه مقاله یا پروژه مشترک علمی، دلیل این کوتاهی باشد وگرنه یکی از اهداف اعطای بورسیه دولتی به متقاضیان، انتقال دانش و تکنولوژی به داخل کشور است. موضوعی که چندان از سوی این گروه از دانشجویان ایرانی خارج از کشور جدی گرفته نمی‌شود.

درباره علت کم کاری گروه دوم از دانشجویان ایرانی خارج از کشور که از طرف دانشگاه‌های خارجی بورسیه شده اند می‌توان نبود انگیزه برای بازگشت به ایران و دریافت بورسیه از دانشگاه‌های خارجی به هدف مهاجرت از کشور دانست، در واقع این گروه از دانشجویان ایرانی، چون برنامه‌ای برای بازگشت به کشور ندارند، هدف و انگیزه چندانی هم برای همکاری مشترک با دانشجویان داخلی ندارند.

علت کم کاری گروه سوم از دانشجویان ایرانی برای عدم همکاری مشترک بادانشجویان ایرانی نه تنها به دلیل نداشتن برنامه برای بازگشت به ایران است، بلکه فشار پرداخت هزینه تحصیل از طریق کار دانشجویی یا از سوی خانواده، این بی انگیزگی را افزایش می‌دهد. به عبارت دیگر این دانشجویان، چون حمایت خاصی دریافت نمی‌کنند، تمایل و انگیزه‌ای هم برای همکاری مشترک با دانشجویان داخلی ندارند.

حال فارغ از تمام این دلایل و درستی یا نادرستی کم کاری دانشجویان ایرانی خارج از کشور برای همکاری با دانشجویان داخلی، نگاهی به سند چشم انداز ۲۰ ساله کشور حکایت از آن دارد که در افق ۱۴۰۴ هجری شمسی، ایران باید کشوری توسعه یافته با جایگاه اول اقتصادی، علمی و فناوری در سطح منطقه و برخوردار از دانش پیشرفته باشد که یکی از راه‌های رسیدن به این جایگاه، جذب و همراهی دانشجویان ایرانی خارج از کشور است.

رویدادی که رقم زدن آن نیازمند افزایش حمایت‌های دولتی و ارائه امتیازاتی به این دانشجویان است. دانشجویانی که ظاهرا با خروج از کشور، از دایره دید مسئولان برای همیشه خارج می‌شوند، حال آنکه می‌توان در سایه حفظ ارتباط با ایشان، اتفاقات مهمی را رقم زد و حتی زمینه را برای بازگشت ایشان به کشور و بهره بردن از تجارب ارزشمند ایشان فراهم آورد. ارتباطی که می‌تواند با همکاری‌های مشترک در قالب ماقلات علمی آغازش کرد، به شرطی که مسئولان در این خصوص تدابیری ویژه اندیشیده و تغییراتی را در سیاست هایشان رقم بزنند.
سلام پرواز
خیرات نان
بلیط اتوبوس
تبلیغات تابناک
اشتراک گذاری
نظرات بینندگان
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۱۰
قطعا کسی که این مقاله رو نوشته کوچکترین اطلاعی در مورد آموزش عالی یا حداقل شرایط دانشجویان خارج از کشور نداره.آزمایشگاه باید تنهایی به سر انجام برسونه.
80 میلیون ایرانی کم کار داریم.
وقتی دانشجویی بورسیه داخل است و برای تحصیل به خارج می رود، این به معنی آن نیست که دارای یک استاد راهنمای مشترک از داخل هم هست، چون کادر اساتید راهنمای ایشان در دانشگاه خارجی است، دلیلی ندارد که مجبور به ارائه مقاله مشترک با داخل داشته باشند، تنها وقتی باید انتظار مقاله مشترک داشت که در کادر اساتید، یک استاد راهنمای داخلی هم وجود داشته باشد.
تابناک‌جان قرآن این همه مثال زده از ضعیف‌چزون‌هایی که به فنا رفتن! نمی‌خوای عبرت بگیری؟
منتظر بشینید تا ایران در افق 1404 جزو کشورهای برتر باشد !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
وقتی ظرفیت دانشگاه های داخل خالی است چه توجیهی دارد
بنده به عنوان یک دانشجوی دکترای انتقال به داخل صادقانه بگم اگر دانشجویان ایرانی با هزینه شخصی متوجه بشوند و بدانند چه مشکلاتی در انتظار آنها در برگشت به داخل وجود دارد
یک دلیل مهم حاضر نبودن اساتید داخلی به همکاری با دانشجویان خارج هست که شاید به علت ترس از معلوم شدن بی سوادی شان یا از سر غرور علمی باشد
من به عنوان یک استاد ایرانی خارج از کشور به دلیل تجربه های بسیار بدی که از همکاری با اساتید و دانشجوهای داخل کشور درزمینه تهیه مقاله داشتم, سعی میکنم دیگر هیچ همکاری با داخل نداشته باشم و دانشجوهای ایرانی خودم رو هم از این کار منع میکنم. در زیر به برخی از دلایل اشاره میکنم :
1. عدم توجه اخلاق حرفه ای و علمی در تهیه مقاله (احتمال کپی برداری, جعل نتایج , اضافه کردن اسامی افرادی که هیچ همکاری در پروژه نداشته اند , ...). اگر چه در ایران از این جور موارد به راحتی رد میشوند در خارج از کشور حتی یکی از این موارد میتواند تمام سابقه علمی و شغلی فرد را نابود کند.
2. کیفیت پایین کار پژوهشی و تهیه مقاله در ایران. متاسفانه به دلیل وجود تب مقاله در ایران, افراد فقط به کمیت توجه دارند نه کیفیت.
3. تفاوت پروسه تهیه مقاله در ایران و خارج. در خارج از کشور پروژه پژوهشی برای حل مساله علمی و یا مشکلی کاربردی تعریف میشود و نتایج کار پژوهشی به صورت مقاله ارایه مشود . در ایران این پروسه بر عکس میباشد, یعنی موضوعی تعریف میشود که مقاله خیز باشد , و کار پژوهشی فقط به منظور تهیه مقاله انجام میگیرد (به همین دلیل الارغم رشد چشمگیر تولید مقاله در ایران, هیچ گره ای از مشکلات علمی, صنعتی و اجتماعی در ایران باز نمیشود)
آمار دانشجویان ایرانی شاغل به تحصیل در آمریکا و کانادا در جلسه کمیسیون نخبگان و آینده نگاری علم و نوآوری دبیرخانه شورای عالی انقلاب فرهنگی ارائه شد. بیشترین تعداد دانشجویان ایرانی مشغول به تحصیل در خارج در کشور آمریکا با تعداد ۱۲ هزار و ۶۴۳ تن هستند و از این نظر دانشجویان ایرانی دارای رتبه یازدهم در میان دانشجویان سایر کشور‌های شاغل به تحصیل در آمریکا هستند. تعداد دانشجویان مشغول به تحصیل در کانادا نیز ۷ هزار و ۴۱۵ تن هستند و از این نظر دانشجویان ایرانی شاغل به تحصیل در کانادا نیز دارای رتبه یازدهم در میان دانشجویان سایر کشور‌ها هستند. / عصر ایران
برچسب منتخب
# ماه رمضان # عید نوروز # جهش تولید با مشارکت مردم # دعای روز هجدهم رمضان # شب قدر