احساساتی بودنِ ما
علیرضا زینلی
ما دانشجو‌ها چه دوست داشته باشیم که به این صفت متصف شویم و چه دوست نداشته باشیم، قشری هستیم که به هنگام اتخاذ و انتخاب مسیر برای احساسات و هیجاناتمان اصالت خاصی قائلیم! برای روشن شدن مطلب از تصمیمات شتابزده‌مان برای لغو و تعطیل کردن کلاس‌های درس یاد می‌کنم که کما بیش در گروه فضای مجازیِ کلاس آن را تجربه کرده‌ایم و شاهد بوده‌ایم که نظر سایر همکلاسی‌ها و هیجانات شتابزده چقدر در تصمیم گیری‌مان موثر بوده است.
و اگر به دنبال مثال‌های بزرگتر می‌گردید به فضای حاکم بر دانشگاه در ایّام انتخابات اشاره می‌کنم که بعد از تبلیغات یا مناظره‌های نامزد محبوبمان آنچنان خواب عدالت اجتماعی و عدالت اقتصادی می‌بینیم گویی واقعا در همان لحظه باور می‌کنیم که آن نامزد بعد از پیروزی‌اش تحریم‌ها را اِل میکند و قیمت دلار را بِل! درست همین موقع است که از این سالن آمفی تئاتر به آن سالن آمفی تئاتر رفته و دندان‌هایمان را به روی هم میفشاریم و پوسترش را ساعت‌ها بالای دست می‌گیریم.
البته موضوعِ قابل اهمیتی که باعث نوشته شدن این گفتار شده #مطالبات_صنفی اخیر است، که متاسفانه باید گفت بر حسب عادت دخیل کردن هیجانات و احساسات در مسیر عدالت خواهی، ما را از اهدافمان دور کرده و به جای اینکه عقلانیت، محاسبه‌گری و سازوکار قانونی را برای حصول آرمان جمعی‌مان به کار بگیریم و در مواجهه با این موضوع، خانگی برخورد کنیم متوهمانه به انتظار یک قهرمانِ بیگانه و معترض نشستیم که قلدرمآبانه از راه برسد و کنترل این فضای احساسی را به دست بگیرد و حتی شورای صنفی منتخب دانشجویان را ناکارآمد جلوه دهد و توقعات نامعقول و سیاست‌زده و اضافه بر سازمانی را در دستور کار قرار دهد که شاید هرگز ارتباطی با موضوع تخصیصِ خوابگاه یا تسهیل بهره‌برداری از وسایل حمل و نقل نداشته باشد.
این قهرمان‌های خودساخته با مطرح کردن تئوری‌های جذاب برای محافل دانشجو مثل پرداختن به موضوع دانشجویان ستاره‌دار و… قدم به قدم ما را از مطالبات اصلی دورتر و دورتر میکنند. راهکار پیشنهادی بازخوانی مطالبات و پیگیری آن‌ها از مراجع ذی‌صلاح در فضایی منطقی و سالم است.
پ.ن: غرض نگارنده از نوشتن این مطلب به هیچ وجه این نبوده است که برای سیاست‌ها و تصمیم‌گیری‌های مسئولین دانشگاه محافظه کارانه کف بزنیم لکن باید متوجه بود که عدالت‌خواهی ممکن است با آفات و آسیب‌هایی همراه باشد.
