یک تکنیک تبلیغاتی که مرسوم می‌شود؛
اهدای جوایز بین‌المللی همزمان با اکران فیلم‌های سینمایی!
این خدمات از سوی برخی فعالان حوزه بین‌الملل سینمای ایران با مبالغی نه چندان بالا به تهیه‌کنندگان و کارگردان‌ها داده می‌شود و از اندکی پیش از اکران تا اوج اکران یک فیلم سینمایی، رویدادهای سینمایی موفق به کشف ارزش‌های برخی از فیلم‌های بلند سینمایی می‌شوند!
سرمایه گذاران و سازندگان فیلم‌های سینمایی برای گرم کردن تنور تبلیغات‌‌شان در فصل اکران فیلم‌هایشان به یک باره در جشنواره متعددی پذیرفته می‌شوند و جوایز متعددی را از رویدادهای مختلف بین‌المللی به دست می‌آورند اما این تاکتیک تبلیغاتی آنچنان در حال فراگیری است که دیگر اعتباری برای هیچ جایزه سینمایی باقی نخواهد گذاشت.
به گزارش «تابناک»؛ نقاط مختلف جهان در طول هر سال میزبان هزاران (حداقل 4 هزار) جشنواره و جایزه سینمایی هستند که توسط دولت‌ها، نهادهای عمومی نظیر شهرداری‌ها و بخش خصوصی برگزاری می‌شوند. بنابراین تقریباً هر فیلم سینمایی از ایران با حداقل استانداردهای کیفی فرم این تعداد جشنواره را پر کند، احتمالاً در شماری از این جشنواره‌ها پذیرش می‌شود و بعید نیست جوایزی نیز از این جشنواره ببرد.
مخاطبان عام که با اعتبار جشنواره‌های بین‌المللی آشنا نیستند، در فصل اکران یک فیلم سینمایی با مجموعه‌ای از اخبار درباره برخی فیلم‌های سینمایی مواجه می‌شوند که پذیرش این فیلم‌ها در جشنواره‌های مختلف و بعضاً اهدای جوایز اصلی و جنبی این جشنواره‌ها به این فیلم‌های تازه به اکران درآمده را روایت می‌کند. نتیجه اینکه تصور می‌کنند فیلمی هم‌سطح آثار اصغر فرهادی در حال اکران است و بلیت فیلم‌های برنده جوایز را می‌خرند.
تماشاگران در سالن سینما با آثار بسیار ضعیفی مواجه می‌شوند و از توجه جشنواره‌ها به چنین فیلم‌های سینمایی جا می‌خورند. نتیجه این تبلیغ بی‌اعتبار شدن همه جشنواره‌های سینما ظرف 100 دقیقه نزد مخاطب عام است. بدین ترتیب این تاکتیک تبلیغاتی به مرور زمان نه تنها به ضدتبلیغ تبدیل می‌شود، بلکه ارزش برخی از جوایز و جشنواره‌های سینمایی که ایرانی‌ها در آنها می‌درخشند نیز به چالش کشیده می‌شود.
این خدمات از سوی برخی فعالان حوزه بین‌الملل سینمای ایران با مبالغی نه چندان بالا به تهیه‌کنندگان و کارگردان‌ها داده می‌شود و از اندکی پیش از اکران تا اوج اکران یک فیلم سینمایی، رویدادهای سینمایی موفق به کشف ارزش‌های برخی از فیلم‌های بلند سینمایی می‌شوند! از این منظر شاید مقصر اصلی را بتوان برخی فعالان عرصه بین‌الملل دانست که بستر چنین سواستفاده تبلیغاتی و تجاری را از لفظ «جشنواره» فراهم می‌سازند.
البته نباید این واقعیت را نادیده گرفت که عدم وجود مرجع‌های تخصصی «معتبر و جامع» در کشورمان برای بررسی کیفیت یک فیلم سینمایی و سپس خرید بلیت آن فیلم سینمایی در زمینه سازی این فضا و اتکاء به چنین حربه‌های تبلیغاتی موثر بوده است. سینمای ایران با افزایش کمی و کیفی تولیدات نیاز به یک بانک اطلاعات سینمایی شبیه به IMDB دارد تا تماشاگر با شناخت سریع و کامل بتواند فیلم مورد نظرش را انتخاب کند؛ ظرفیتی که فعالان وب می‌توانند بر آن تمرکز کنند.
سینمای ایران در مسیر توسعه به شفافیت بیشتر در تمامی ارکانش نیازمند است اما متاسفانه حتی در بدنه سینما در قبال چنین شفافیتی مقاومت جدی وجود دارد و ترجیح داده می‌شود تا در فضای مبهم سرمایه‌ها جذب شود، آثار تولید شود، دستمزدها پرداخت شود و فیلم‌ها با چنین روش‌های سیاه تبلیغاتی اکران شود و با این رویه، نمی‌توان انتظار توسعه پایدار و سالم را داشت.
