پارکابی‌ها در تهران قدیم چه می کردند؟
به گزارش تابناک، همشهری آنلاین نوشت: یکی از نخستین شغل هایی که بعد از ورود اتومبیل به تهران رونق گرفت یخ‌فروشی بود. یخ‌فروش‌ها افرادی بودند که معمولا انتهای گاراژها را برای کسب و کارشان انتخاب می کردند و در ۶ ماه ابتدایی سال با فروش‌یخ به مسافران اتوبوس‌های برون‌شهری درآمد کسب می کردند.
داریوش شهبازی، تهران‌پژوه، شوفری را یکی از پررونق‌ترین مشاغل پایتخت در عهد قاجار و پهلوی اول می‌داند: «مسافرت با اتوبوس در تهران قدیم چندان هم بی‌دردسر نبوده و به همین خاطر شوفرها بابت عبور و مرور در جاده های پرخطر و رانندگی با اتوبوس های دنده‌ای دستمزد کلانی دریافت می کردند. وقتی تازه اتومبیل به خیابان های تهران راه پیدا کرده بود، برخی راننده ها ماهانه بین ۳۰ تا ۴۰ تومان حقوق می گرفتند که با حقوق برخی مقامات لشکری و کشوری برابر بود. ماجرا از این قرار بود که رجال مملکتی مثل وثوق‌الدوله به راحتی از اروپا ماشین وارد می کردند، اما رانندگی بلد نبودند و باید راننده استخدام می کردند. شوفرها یا همان رانندگان اتوبوس هم وضع خوبی داشته اند و حقوق شان کمتر از خلبان ها نبوده است. آنها بابت رانندگی در جاده های ناامن دستمزد خوبی می گرفتند و کافه ها و قهوه‌خانه های بین‌جاده‌ای به رایگان از آنها پذیرایی می کردند. نقل است که برخی شوفرها، علاوه بر وعده ناهار یا شام، با چای و تریاک مجانی پذیرایی می شدند.»
پارکابی یکی دیگر از شغل هایی بود که بعد از پیدایش اتومبیل در تهران رونق گرفت. وظیفه شاگردشوفر این بود که در طول مسیر، سرشان را از پنجره بیرون می کردند و با صدای بلند عابران را به میدان گمرک یا میدان سپه قدیم فرامی‌خواندند تا سوار اتوبوس شوند. شهبازی درباره سایر مشاغلی که در آن برهه رونق گرفت می گوید: «وقتی تعداد سوانح رانندگی در تهران زیاد شد، آرام‌آرام سر و کله افرادی که خودشان را صافکار و نقاش ماشین معرفی می کردند پیدا شد. این افراد داخل گاراژها مشغول به کار می شدند. فروش لوازم یدکی هم در خیابان امیرکبیر رونق گرفت و مکانیک ها مسئولیت تعویض و تعمیر قطعات اتومبیل را بر عهده داشتند.»
با تاسیس تعاونی های مسافربری برون‌شهری در اواخر دهه ۶۰، کسب و کار گاراژدارها از رونق افتاد و بخش قابل اعتنایی از مسافران خود را از دست دادند. آنها در نبرد نابرابر با تعاونی های نوظهور به شیوه های جدید متوسل شدند تا جایگاهشان را از دست ندهند. گاراژدارها که موقعیتشان به خطر افتاده بود، بخشی از فضای داخل گاراژها را به مکانیکی، صافکاری، رنگ‌کاری و ... اختصاص دادند و این گونه بود که این مشاغل در تهران رونق گرفت.
عکس اتوبوس بالا مال سال 50 هستش، شادی در چهره این افراد مشخصه اگر من شانس زندگی کردن در گذشته و آینده رو داشتم قطعاً گذشته رو انتخاب میکردم. زندگی‌ها ساده و بی‌آلایش بود. رفاه کم بوده و همه شاد و خوشحال بودند. 
| 
این اتوبوس بنز ۳۲۱ است که تا اواخر سال ۱۳۴۵تولید می شد و از سال۱۳۴۶ به بعد تولید این نوع
اتوبوس متوقف شده و به جای آن اتوبوس ۳۰۲
تولید شد و لذا می توان نتیجه گیری کرد که این عکس
مربوط به قبل از سال ۱۳۴۵ می باشد .
| کلن زندگی در کره ی زمین سخته ،قدیم و حال هم نداره ،در هر دوره مشقات زندگی کم نیست ،در آینده هوش مصنوعی زندگی رو سخت تر و بیروح تر میکنه اون موقع برای خواستگاری که میرفتن میگفتن داماد شوفره فورا دختر شونو میدادن خیلی دهن پرکن بود پایه یکم مطابق فوق لیسانس اعتبار داشت یادش گرامی باد از اهواز تا تهران دو روز و یک شب توی راه بودیم.ده بار اتوبوس ۳۰۲ توقع می کرد بله حقوق یه راننده اندازه مقام دولتی بود برای همین هم شکم سیر شد و الا آخر خوش ب حالشون ..ساده و بی آلایش زندگی کردن و قبل از اینک همه چی نابود شه،از دنیا رفتن ..